Echtgenoot en ik kochten begin december een kerstboom bij IKEA voor €20 en kregen daarvoor in ruil een cadeaupas ter waarde van €19. Kassa!

Tevreden met onze aankoop (terecht, hij hield het tot 6 januari vol), hielden wij elkaar voor straks bovendien €19 te kunnen besteden bij IKEA. Dat wil zeggen, tot en met 25 januari. Toen ontdekte ik dat het opeens 25 januari was. Echtgenoot was verhinderd, dus toog ik ’s middags alleen naar Groningen.

Alleen door IKEA lopen is saai, dus besloot ik mijn mede-IKEAgangers te categoriseren. Wat vanaf een terrasje kan, kan tenslotte ook vanachter een winkelkarretje.
Allereerst is daar de Uitgebreide Familie. Iedereen gaat mee, kindertjes, pa en moe, opa en oma. Het gezelschap loopt breeduit over het hele gangpad, om de haverklap staan ze stil want er is er altijd wel iemand uit het gezelschap die iets belangwekkends ziet.

Bovendien lopen opa of oma (meestal is er maar een van beide over) langzaam en aan de arm van kind of achter de rollator. Snel voorbij sneaken kan, maar levert afkeurende blikken op.

Dan is er het Oudere Stel. Vaak loopt een van beide, meestal de man, half voorover gebogen met de armen leunend op de kar, kont achteruit, voeten traag slepend over de vloer, gezicht op half zeven. Het leven is zwaar.

Het Jonge Stel probeert bedden uit. Een van hen ligt roerloos op zijn rug. De ander, meestal de vrouw, kwekt honderduit met een ijverige verkoper. Goede keus, Jong Stel! Investeren in een bed is investeren in je relatie.

Dan het Kerngezin. Pa, ma en een tot en met drie kindertjes. Ma loopt de kinderen achterna, pa inspecteert de stevigheid van het aangebodene. Of ze delibereren samen over wat de beste aankoop is. Kinderen verwijlen her en der, en meestal is er na verloop van tijd eentje zoek.

Moeder en op Kamers Gaande zoon of dochter zijn al van verre te onderscheiden. Moeder weet het meestal beter. ‘Kun je beter niet doen, lieverd.’ ‘Die vond je toch mooier?’ ‘Heb je niet liever die rode?’ Gratis advies: laat je ouders thuis of ga helemaal niet naar IKEA maar naar de kringloopwinkel.

Sommige mensen zijn niet onder te brengen in een categorie. Zo spotte ik vrijwel zeker een dominee. Ernstig gezicht, al wat ouder, degelijk gekleed, licht verdwaasd om zich heen kijkend. Ik geef toe, het blijft een gok want ik durfde het niet te vragen.

Bij de kassa is iedereen weer gelijk. Maar dan zie ik een tot dan toe gemiste soort: het Stel Met Beginnende Slijtage. “Nee, we gaan niet wachten, moet je die rij zien!” snibt zij en gooit een paar afwasborstels in een daarvoor niet bestemd aardewerken bakje. Hij knikt haastig en gaat op een drafje achter haar aan. Ach gut.

En zelf val ik natuurlijk ook onder een categorie. Ik ben een loslopende IKEA-ganger die zo snel mogelijk haar lijstje afwerkt, de gratis koffie overslaat en rap weer naar de kassa loopt. Met andere woorden, het soort dat ik normaal gesproken, want samen met Echtgenoot, meewarig nakijk en indeel in de categorie Eenzame Stakker.

Volgende keer gaat Echtgenoot verplicht mee.