Vanouds ken ik het fenomeen musical als afsluiting van groep 8. Complete drama’s speelden zich soms af op het podium, of eerder nog in de coulissen. Wie krijgt de hoofdrol, en waarom? En vervolgens de strijd om de overige rollen, steeds minder hevig naarmate ze afnamen in populariteit.

Ik zie nog Derde Zoon op het podium staan, in een door mijzelf gefabriceerde tovenaarsmantel van zwart fluweel met gouden sterren, een prachtige puntmuts met een kwast, en het pièce de résistance: in goudkleur geverfde houten klompen! Hij was zeer tevreden over zijn outfit en de uitvoering verliep bijna vlekkeloos.

En zo waren er nog twee, want bij de oudste twee Zoons had de groep-8-musical nog niet zijn intrede had gedaan. Dat waren rustige tijden.

Verder had je nog de draak The Sound of Music, waar zelfs gereformeerd-vrijgemaakte mensen op een goed moment heen mochten. Ik concludeerde zelf (een jaar of 18 destijds en zelf GKv) dat het dan nooit wat kon wezen. En dat was ook zo.

Musicals hebben me nooit kunnen bekoren en mocht iemand dat toeschrijven aan gebrek aan kennis of smaak: be my guest. Ik geef eerlijk toe dat jazz mij vele malen meer bekoort. En moderne Engelse koormuziek met teksten uit de King James, je kunt me ervoor wakker maken.

Voeg daar Buxtehude en Tallis bij, en vooruit, laat ik het maar toegeven, koraalfantasieën op orgel(!) van Max Reger, en voor velen ben ik zo hopeloos ouderwets en antiek dat er geen zalf meer aan te strijken is. Musicals bevonden zich altijd in een ander universum, veilig ver verwijderd van mijn soort muziek en niemand viel me ermee lastig.

Maar het fenomeen musical is blijkbaar toe aan een update. Had je eerst al Soldaat van Oranje in musicalvorm, daarna verscheen tot veler afgrijzen ook Anne Frank zingend op het podium. Daarmee was het hek van de dam. Ook Hannie Schaft moet er nu aan geloven, las ik vanmorgen in de Volkskrant.

Het wordt een ingetogen vorm van muziektheater, staat in het artikel. Noem het dan ook zo!

Ondertussen kan ik me niet onttrekken aan de gedachte dat de opmars van de musical de neergang van de cultuur betekent. Hoe knap, zeker technisch, het geval ook in elkaar zit, hoeveel beroemde sterren (een toch al ernstig gedevalueerd woord) er ook aan mee doen, musicals zijn voor de massa. Niets mis mee, maar onder cultuur versta ik iets anders.

Je bereikt hordes mensen met de musical die anders het verhaal niet horen, is mij verteld. Dat is prachtig. Maar ik ben al bereikt.