Een emmer water met ijs over je heen krijgen en daarmee geld ophalen voor medicijnen tegen de tot nu ongeneeslijke ziekte ALS. Het is een nobel doel, wat kun je erop tegen hebben?
Alpes d’Huzes, Nationale Hersenweek, Sta op tegen Kanker, en nu de Ice Bucket Challenge tegen ALS, wie zijn geld kwijt wil aan een goed doel wordt met de regelmaat van de klok gewezen op een passende bestemming.
Maar ik doe niet mee, niet aan Ice Bucket Challenge, noch aan enig ander goed doel dat door middel van BN-ers en in het oog lopende acties een beroep doet op mijn goedgeefsheid.
Ik word chagrijnig van het circus eromheen, van al die mensen die voor Het Goede Doel ook meteen strategisch in de publiciteit komen, en vanwege al die ziektes die bij gebrek aan handige Twitteraars en Facebookers in het halfduister van de virtuele wereld blijven hangen: rivierblindheid, elefantiasis, dengue en talloze andere ellendige ziektes.
Er zijn genoeg ernstige ziektes en aandoeningen in mijn directe omgeving: hartfalen, diabetes, reuma, kanker, epilepsie, het syndroom van Down.
Maar moet ik nu geld geven voor de bestrijding van een van deze aandoeningen omdat ik ze van dichtbij ken? Meer gaan geven aan het ene dan aan het andere doel?
Vraag mij niet wat de ergste is want ik ga geen wedstrijd in ergheid spelen. En vraag me al helemaal niet welke ziekte voorrang moet krijgen bij onderzoek. Ga mij dus ook niet vertellen dat ik niet weet hoe erg ALS is. Geloof me, ik weet het en ja, ik kende de ziekte al ver voor deze mediastorm.
Sterker, ik ken nog veel meer erge ziektes, nare ziektes waaraan je kunt overlijden, en ziektes die je voor de rest van je leven ernstig kunnen beperken.
Het lijkt er echter op dat veel mensen zich pas druk maken om ziekte en andere ellende als ze er zelf mee in aanraking komen, persoonlijk of via een op het gevoel werkende actie. Pas dan wordt het belangrijk.
Wie maakt zich druk om de stakkers die bij bosjes sterven aan Ebola? Afrika is ver weg, er lijden op dit moment geen BN-ers aan de ziekte, en er heeft nog niemand een leuke actie bedacht. Er zijn nu twee bedrijven die medicijnen willen leveren die nog niet alle testfases hebben doorlopen, stond in een tweekolommertje op pagina zoveel. Onze enige angst: kan die enge ziekte ook hier komen?
Zonder deze actie was er lang niet zoveel geld gedoneerd, is een ander argument voor Ice Bucket Challenge. Maar dat komt misschien juist vanwege al die acties, waardoor we eraan gewend zijn dat er eerst iets moet gebeuren dat ons raakt, voor we de portemonnee trekken.
Wie geeft er nog gewoon, elke maand, zonder dat er iets tegenover staat en je zelf voor het goede gevoel moet zorgen? Moeten we echt elke keer gekieteld worden voor we geld overmaken?
Ondertussen zie ik genoeg reden geld te geven aan allerlei goede doelen, dichtbij en ver weg. Maar ik laat mij niet door ziektes in mijn omgeving, amusante acties of door verhalen op tv, stemmig begeleid door pianomuziek, vertellen welk doelen dat moeten zijn.