Moeten moslims in het openbaar afstand nemen van de wandaden van IS, Boko Haram, de taliban en anderen? De meningen daarover lopen flink uiteen. Een discussie in het programma van Jeroen Pauw was er de laatste uiting van.

Nee, zegt de ene moslim. Wat heb ik daarmee te maken? Ik woon hier al mijn hele leven, ga ’s morgens gewoon naar mijn werk en breng mijn kinderen naar school. Geen haar op mijn hoofd dat ik ook maar een vinger zou uitsteken naar mijn christelijke, atheïstische, hindoe- of anderszins (on)gelovige buren.

Graag, zegt de andere moslim. Ik wil heel graag uitleggen dat mijn geloof niets te maken heeft met deze barbaren en hun afschuwelijke daden. Van die laatste is Rasit Bal een voorbeeld. Hij is voorzitter van Contactorgaan Moslims & Overheid.

In de NRC van afgelopen zaterdag legt hij echter uit dat er nogal wat haken en ogen zitten aan een gezamenlijke verklaring. Allereerst is er onder moslims veel verschil van mening. Niet zozeer over IS, wel over wat te doen.

Daarnaast zorgen sociale media ervoor dat moslims die zich wel uitspreken, zoals bijvoorbeeld Ibrahim Wijbenga en Ahmed Marcouch, de nodige bagger over hun hoofd krijgen uitgestort, soms zelfs letterlijk. Probleem is ook, zegt Rasit Bal, dat wij niet worden uitgenodigd. Een gemiste kans voor de regering, lijkt me.

Ook bij niet-moslims is een discussie losgebarsten over de wenselijkheid dat moslims afstand nemen van geweld dat door andere moslims wordt gepleegd. Niet doen, zegt Ruard Ganzevoort in Christelijk Weekblad van 19 september. Dat doen christenen immers ook niet, waarom zouden wij dat dan wel van hen verlangen? Hij is niet de enige die er zo over denkt en het is bovendien een sympathiek standpunt.

Ik kan me echter talloze discussies herinneren over de kruistochten, over religies in het algemeen die oorzaak zouden zijn van de meeste oorlogen. Daarbij werden ook verwijzingen gebruikt naar het (christelijke) conflict in Noord-Ierland, naar de misdadiger Joseph Kony met zijn ‘Leger van de Heer’ in Oeganda, naar Amerikaanse christenen die abortusartsen doodschoten. Ook onder christenen is het nodige kaf onder het koren, zijn er verblinde mensen, en mensen die menen dat ze het recht in eigen hand mogen nemen.

Waarom zou ik daar als christen niet publiek afstand van nemen? Al was het maar omdat veel mensen gewoon geen kaas hebben gegeten van religie en alles wat ermee samenhangt. Dat kan aan hen liggen, maar wat dan nog? Waarom zou je willen dat anderen met een verkeerd beeld van jouw godsdienst blijven rondlopen?

Daar komt voor christenen nog bij dat dit in het verlengde ligt van de opdracht van de apostel Petrus altijd verantwoording af te leggen van de hoop die in je is.

Het lijkt mij voor moslims dan ook gewoon verstandig om wel (publiek) afstand te nemen van moslims die geweld gebruiken. Desnoods doen ze dat alleen namens een bepaalde groep, dat is beter dan niets. Tegelijkertijd betekent het huiswerk voor Nederlandse moslims: verketter elkaar niet als je het oneens bent, accepteer dat de ander die jouw opvattingen niet deelt, toch een oprecht moslim kan zijn. Maar dat huiswerk hebben we allemaal, ook christenen, en ook niet-gelovigen.

De Nederlandse regering ten slotte zou een aantal vertegenwoordigers kunnen uitnodigen en hen op die manier een platform bieden. Alles voor de vrede in de samenleving.