Opnieuw is een VVD-prominent door het ijs gezakt. Mark Verheijen is opgestapt, na een aantal zinloze reddingspogingen. De manieren waarop VVD-ers probeerden zo goed en zo kwaad als het ging de zaak te repareren, spraken boekdelen. Taal speelde zoals gebruikelijk de hoofdrol.
Mark Verheijen voldoet niet aan het integriteitsbeeld van de VVD, sprak Halbe Zijlstra zaterdag. Een integriteitsbeeld? Wat is dat? Is dat het beeld dat de VVD graag heeft van zijn eigen integriteit? Of hoeft alleen het beeld van iemands integriteit in orde te zijn?

Andere mogelijkheid: een aanval van de woest om zich heen slaande neiging zo ingewikkeld mogelijk te spreken teneinde zo intelligent mogelijk over te komen. Wat in de praktijk meestal neerkomt op het tegendeel.

Verheijen zelf: ‘De commissie concludeert dat alles bij elkaar opgeteld de feiten en de dynamiek rondom mijn persoon niet passen in het integriteitskader van de partij.’ De dynamiek rond Verheijen? Bedoelt hij dat zijn gedrag te veel aandacht trekt?

Integriteitskader is ook zo’n intrigerend woord. De betekenis van dat woord blijft volstrekt onduidelijk. En dat is waarschijnlijk ook de bedoeling.

Helaas is zo’n staaltje tenenkrommende retoriek steeds vaker te horen. Iedereen die wel eens met zijn hoofd op tv komt, volgt een communicatiecursus waar dit soort proza wordt aangeleerd. De taal als rookgordijn.

Ten slotte, het is al vaker gesteld de laatste weken maar dan ook onverteerbaar, de coulance waarmee vriend Verheijen wordt behandeld vanwege ‘slordigheid’ en ‘hele kleine dunne feitjes’ (Rutte) steekt schril af tegen de verbetenheid waarmee uitkeringsgerechtigden worden opgejaagd die in het oerwoud van voorschriften de weg zijn kwijtgeraakt en een tientje loon te weinig hebben opgegeven. Bloeden zullen ze, en betalen, met een forse boete eroverheen.

Daar is een mooi oudhollands gezegde voor: meten met twee maten. En dat is in ieder geval niet integer.