Zo langzamerhand ben ik gewend geraakt aan Koningsdag. Dat komt ook omdat ik geen kind meer ben, want dan zou ik afgelopen vrijdag aan de koningsspelen hebben meegedaan, èn daar een week van te voren al tegenop hebben gekeken.

Nu zie ik op tv in plaats van Beatrix haar zoon rondlopen, met vrouw en kinderen. Ach, die kinderen, wat hadden ze nou weer aan… van die rare capejes die waarschijnlijk nog ergens op de zolder van het paleis hebben gelegen.

En weer hebben alle drie de meisjes hetzelfde aan, alleen daarom al zou je je zusjes gaan haten. Kan iemand Máxima niet vertellen dat niemand hetzelfde jurkje aan wil als haar zus, en zeker niet als haar twee zusjes?

In de Grote Kerk van Dordrecht werd een mini-Bach-concert gegeven, ingeleid door een meisje dat alles uit haar hoofd had geleerd maar een paar keer te vroeg begon. Sneu.

Je stelt je voor hoe het arme kind oefende, met rode vlekken in de hals, een zakdoek in de hand en een nog zenuwachtiger moeder op de bank die haar steeds met schrille stem in de rede valt.

Maar misschien ging alles ook wel in opperste harmonie, oefende haar vader met haar en kregen zij al doende een band voor het leven. Je weet het niet. Van de eerste optie kun je wel een mooiere film maken.

De koning keek zo professioneel mogelijk tijdens het concertje maar volgens mij verveelde hij zich dood bij Händel. Màxima keek zelfs op haar horloge, al na de eerste drie maten.

Meer heb ik niet gezien, behalve dan een toneelstukje over een bijeenkomst in 1572 in Dordrecht. Het stukje deed de geschiedenis vrij ernstig geweld aan maar ach, het is feest.

De rest van Nederland dompelde zich zoals gebruikelijk weer onder in de rommel van landgenoten. Ik ook. Buit: drie aardbeistekjes voor 20 cent. Hoera voor de koning!