Als moeder van vijf kinderen veer ik nog steeds geïnteresseerd overeind als ik een item hoor aankondigen dat gaat over zwangerschap of bevalling. Deze keer zat ik in de auto toen ik opveerde. Radio 1 kondigde een item aan over keizersnedes, en een nieuwe trend die de redactie had waargenomen.
Een nieuwe trend in keizersnedes? Daar moest ik het mijne van weten. Maar helaas volgde een tenenkrommend betoog. De nieuwe trend bleek te zijn dat de bevallende moeder zelf het kind uit haar schoot omhoog mocht takelen. De mevrouw die enthousiast over het gebeuren vertelde, was zelf het lijdend voorwerp geweest, of liever, het meewerkend voorwerp. Het bleek nog een heel gedoe.
De meerwaarde ontging mij bovendien, maar dat lag misschien aan het feit dat ik uitsluitend vaginaal ben bevallen. Van een nieuwe trend bleek ook geen sprake te zijn. De gynaecoloog die tekst en uitleg mocht geven, zag het als ‘een stukje dienstverlening’. Brrrrr…
Verder wist ze desgevraagd opvallend weinig nadelen van een keizersnede te noemen, terwijl de gynaecoloog die ik een jaar of vier geleden zelf sprak, daar toch echt anders over dacht. Het blijft een grote buikoperatie, zo’n keizersnede. Dat is geen feestje. Aardig wat vrouwen houden nog lang klachten, en problemen bij een volgende zwangerschap zijn niet uitgesloten.
En dan het kind. Kinderen die met de keizersnede geboren worden hebben aanzienlijk meer kans later in het leven diabetes te krijgen, bleek uit onderzoek. En er zijn meer nadelen.
Tot zover was ik weer in mijn stoel teruggezakt, wat heel verstandig was, want ik zat nog steeds in de auto. Maar toen vroeg de journalist aan de gynaecoloog of ‘wij in Nederland’ niet heel conservatief zijn met slechts 16% keizersnedes. Dat deden ze in China beter, met 80%.
Ik veerde bijna tot aan het plafond. Conservatief?? Wat zullen we nou krijgen? Is een keizersnede het wenkend perspectief voor iedere vrouw? Moeten wij ons eigen lijf uit handen geven terwijl het niet nodig is? Als het niet anders kan houdt het op, maar als rechtgeaard feminist houd ik toch liever het stuur in eigen handen.
Gelukkig had ik nog wat kilometers te rijden en toen ik de auto uitstapte, was het adrenalinegehalte weer aardig gezakt. Niks voor mij, zo’n nieuwe trend. Blijf van m’n lijf!