Als er ergens een hel op aarde is dan ligt hij in Noord-Korea. Wie daar nog aan twijfelt moet het artikel in de Volkskrant van vandaag lezen over de strafkampen. Een horrorfilm is er niks bij.

Toch horen we verbazend weinig over dat land. Alleen als de malloot die aan het hoofd staat weer eens dreigt met atoomwapens of een raket ter ere van zijn opa de ruimte instuurt. Nou ja, dat was in ieder geval de bedoeling.

Af en toe verschijnen er bloedstollende verhalen in kranten over Noord-Korea. Maar ze leveren altijd bijzonder weinig op en zeker geen actie.

Want zo gauw het al dan niet vermeende nucleaire gevaar is verdwenen, zo gauw het regime weer een stapje terug doet en inbindt, zakken de wereldleiders weer achterover. Hè hè, dat was op het nippertje.

Werden de misstanden in Irak destijds breed uitgemeten teneinde een inval te kunnen rechtvaardigen en worden in Afghanistan vooral de enge ideeën van de Taliban onder de aandacht gebracht, hier blijft het stil.
Terwijl Noord-Korea zo’n beetje het enige land ter wereld is waar de ellende zo groot is dat een militaire operatie van de VN met onmiddellijke ingang te rechtvaardigen zou zijn.

In plaats daarvan produceert de VN af en toe een resolutie, vergaderen er zo nu en dan een paar landen, en dat is het. Helaas voor de Noord-Koreanen zit er geen olie bij hen in de grond. Want alle fraaie woorden ten spijt, het gaat het Westen uiteindelijk om eigenbelang.

Eigenbelang is op zich geen probleem, maar zeg dat dan gewoon. Verpak het niet als oprechte zorg voor mensen en heilige verontwaardiging over de misstanden ter plaatse. Het gaat opvallen dat die aandacht vooral geldt voor landen waar nog voordeel aan te behalen is. Of waar iets te wreken valt.

Geef het toch gewoon toe, machthebbers der aarde, het lot van Irakezen, Afghanen en Noord-Koreanen interesseert jullie als het erop aankomt geen bal.