Bank

Het noodlot heeft toegeslagen, in ieder geval op huiskamerniveau: er zit een scheur in de bekleding van de zitbank. Duct tape? opperde Echtgenoot weifelend. Aantrekkelijke gedachte maar nee, sommige oplossingen zijn erger dan het probleem. Niet dat de scheur het eerste is dat eraan mankeert. De bank is al een tijdje doorgezakt en er zitten vlekken op die zelfs met een hogedrukspuit niet meer te verwijderen zijn. Maar dat alles kon ik tot nu toe nog verdringen.

Nu er ook een naad uitscheurt, zit er echter niets anders meer op, we moeten op meubeljacht. En dat terwijl we ons dit voorjaar nog op een meubelboulevard hebben gewaagd omdat we een stoel nodig hadden die paste bij… deze bank.

Eerst maar eens digitaal zoeken. De eerste drie pagina’s van Google laten allemaal dezelfde meuk zien: beige, bruin, grijs en groot, heel groot. Alsof de gemiddelde Nederlander een landhuis heeft, mopperde ik tegen Echtgenoot. Waar laten ze die kolossen? En waarom zijn het allemaal van die eindeloos saaie dingen?

Ook prominent aanwezig in meubelland: verstelbare rugleuningen en voetensteunen. Ik wist dat het hard gaat met de vergrijzing, maar zo hard?

Dan zijn er ook nog de Kunstzinnige Meubelstukken, zoals uitzinnige fluwelen banken in felle kleuren met kwasten. Of prachtig strak gestileerde zitmeubelen, want een bank kun je zo’n zitjuweel niet meer noemen. Heel mooi voor in een museum en alleen om naar te kijken, want al vanaf grote afstand kun je zien dat ze voor geen meter zitten.

We doen gewoon nog een tijdje alsof we gek zijn, besluiten Echtgenoot en ik. Een scheur? Waar dan? O, daar… Ach nou ja. Vlekken? Ze geven niet meer af, en anders liggen er wel kussens. We kunnen er altijd nog een kleed overgooien, oppert Echtgenoot. Maar dat is tegen het zere been.

Kleden over banken geven me uitslag. Een kleed over de bank stamt uit de tijd dat er kinderen van twee meter rondliepen in ons huis, die er geen been in zagen al stoeiend op de bank te vallen zodat de poten eronder vandaan vielen. Kinderen die klodders mayonaise erin wreven en chips en broodkruimels tussen de kussens lieten verdwijnen, die er later beschimmeld en al weer uit gestofzuigd moesten worden.

Het was een leuke tijd maar hij is voorbij. En ik wil een nieuwe bank. Een mooie die goed zit. Kom op, dames en heren ontwerpers, zo moeilijk kan het toch niet zijn?