Wat ik heerlijk vind na een lange dag werken, is onderuit gezakt op de bank kijken naar Say Yes to the Dress. Zo, die bekentenis is gedaan.
Doorwrochte documentaires, filmhuisfilms, interessante series over de Egyptische cultuur of de ontwikkeling van het veertiende-eeuwse Florence, het is allemaal mooi en prachtig. Maar Say Yes to the Dress is mijn toeverlaat in tijden van stress en dreigende oververmoeidheid. Kijken én commentaar leveren, welteverstaan. Mijn voorkeur gaat daarbij uit naar Curvy Brides en de afleveringen met mode-icoon Gok Wan. Verrukkelijke televisie!
De dames van Curvy Brides – zelf ook curvy – zijn ware psychologen in de stijl van good cop, bad cop: invoelend en meelevend (good), en recht voor de raap (bad). Uit welke afmetingen de rondingen van de aanstaande bruid ook bestaan, ze vertrekken allemaal met een jurk die niet alleen past maar ook prachtig staat. Het is echt vakwerk en een kunst op zich, alleen al daarom is het een plezier om naar te kijken.
Gok Wan is een ware tovenaar met kant, satijn, strikken, linten en alles waaruit een trouwjurk nog meer kan bestaan. Hij spelt de jurk af, knipt er desnoods in om het gewenste effect te sorteren en heeft eindeloos geduld. Je zou iedere bruid zo’n bruidsjurkenman toewensen.
Vreemd
De wereld van de bruidsmode is mij ondertussen volkomen vreemd. Ik houd van wol, linnen en katoen, en van comfort: niks mag knellen, afzakken of opkruipen. Aan mijn lijf geen sjaaltjes of bungelende kettingen, oorbellen tot de schouders en kapsels waar je niet aan mag frunniken. Als ik onderuit gezakt op de bank hang, draag ik een comfortabele joggingbroek, zit mijn haar in een staart en liggen de oorknopjes weer veilig in hun bakje. Waarom is SYTTD dan toch zo’n heerlijk programma?
Natuurlijk, er zijn mooie jurken te zien in SYTTD, maar uniek of bijzonder is de jurk zelden. Interessanter is het gezelschap dat de bruid altijd meeneemt naar het jurkenspektakel. Minstens twee mensen gaan er mee, tot zelfs acht.
Dat laatste is natuurlijk vragen om problemen. Er is altijd wel iemand die de favoriete jurk van de aanstaande bruid afkraakt. Te veel kant, te weinig zicht op de boezem, of – dodelijk – dik makend. Er is er altijd één die het voortouw neemt en bepaalt waar de rest van het gezelschap in meegaat: mooie jurk, hoor, maar dan voor iemand anders…
Heerlijk is ook als leden van het gezelschap apart of met z’n tweeën voor de camera hun beweegredenen kenbaar maken. ‘Deze jurk past niet bij haar, daar krijgt ze spijt van!’ Of: ‘Ze kan niet kiezen, dus we móeten haar wel helpen.’ En ook: ‘Ik ben altijd eerlijk’, terwijl je denkt: was er maar iemand eens eerlijk tegen jou.
Moeders
De moeders zijn een categorie apart, de moeders zijn altijd het ergste. Ik kan me er niets bij voorstellen, maar er blijken hordes moeders te zijn die vanaf dag 1 (de geboorte van de dochter) bezig zijn met de trouwjurk die het kind ooit zal dragen. Al staat de bruid smekend voor haar in haar droomjurk, er zijn altijd moeders die onvermurwbaar blijven. ‘Ik heb je me altijd voorgesteld in een prinsessenjurk’, perst ze dan uit haar samengeknepen mondje.
En wee je gebeente als ze de jurk ook nog zou betalen, want dat doen ze alleen als hun keuze wordt gevolgd. ‘Wat een loeder!’ roep ik dan vanaf de bank. Belangrijkste les lijkt mij dan ook dat je te allen tijde je eigen jurk moet betalen.
Regelmatig zijn er mensen die vinden dat de jurk te saai is. Het lijfje is volledig bezet met kralen, kant en borduursel, de rok is zo wijd dat de bruidegom er wellicht niet eens bij kan voor de kus na het jawoord, maar de entourage ‘mist nog wat’.
Genieten, dit soort televisie. Het gaat nergens over en tegelijkertijd gaat het over het interessantste onderwerp ooit van alle films en series die er zijn: de mens. In dit geval de mens die gaat trouwen en haar familie en vrienden. Alles komt naar boven: oud zeer, onuitgesproken grieven en jaloezie, maar ook onvoorwaardelijke liefde, vriendschap en loyaliteit.
Dynamiek
Er zijn in bijna steeds alleen vrouwen aanwezig, een toevallige vader of modegevoelige broer daargelaten. En dat geeft een dynamiek die me fascineert. Opgegroeid met alleen broers en moeder van alleen zonen, is dit een wereld die ik niet ken.
Net als bij programma’s over de Egyptische cultuur of het veertiende-eeuwse Florence kijk ik van de buitenkant naar binnen. Ik probeer te doorgronden waarom bruid en entourage zeggen wat ze zeggen en doen wat ze doen. Ik volg de voor mij onbegrijpelijke dynamiek in een groep vrouwen alsof het een kudde bonobo’s zijn. Fascinerend! En wat een geluk: ik bén al getrouwd.