Hoewel al een kwarteeuw niet meer gereformeerd-vrijgemaakt, had ik me toch geabonneerd op de nieuwsbrief van de Nederlandse Gereformeerde Kerken. Ik was benieuwd hoe het zou gaan met de fusie tussen vrijgemaakt en Nederlands gereformeerd, en hoe die kerken zich verder ontwikkelen.

Zoals verwacht pakken de Nederlandse Gereformeerde Kerken (chapeau voor de e!) het grondig aan, compleet met verzoeningscommissies. En terecht. Ik kan me de giftige sfeer uit 1969 en 1970 nog goed herinneren, evenals het benauwde klimaat in de vrijgemaakte kerken daarna.

Maar een ding is jammer: in de nieuwsbrief wordt verwezen naar een vrouwenconferentie, georganiseerd door Lume, een ‘beweging van vrouwen wereldwijd die elkaar inspireren, motiveren en helpen om het geloof te delen’.

Achterhaald
Het begint al met het woord conferentie, dat ik altijd associeerde met hooggeplaatste mensen die, gekleed in kostuum of mantelpak, wereldproblemen bespreken en proberen op te lossen. Maar dat is blijkbaar een volkomen achterhaald concept. Een conferentie is nu een samenzijn van een of meer dagen, met sprekers en gelijkgestemden. De vrouwenconferentie ‘Kom tevoorschijn’ lijkt overigens vooral een aaneenschakeling van therapeutische sessies.

Lume heeft een gelikte website waarop de bezoeker vertrouwelijk wordt toegesproken (Jij en Lume) en waar Acties en events en Stories te vinden zijn. Natuurlijk mag een test niet ontbreken, die gaat over De taal van je geloof. Ik ben eraan begonnen maar helaas mag je maar drie keer gebruik maken van de optie ‘geen van deze opties past’. Na vijf vragen ben ik maar opgehouden.

En natuurlijk heeft Lume de onvermijdelijke ‘shop’ met kaarten waar ‘Je bent geliefd!’ op staat, kaarsenstandaards met een hart, en sokken met ‘Jij bent kostbaar!’. Daarnaast zijn er boekjes te koop met de titel ‘Jij bent Licht! Ga er maar in staan’. De grammatica is mij niet helemaal duidelijk en ze zijn bij Lume blijkbaar dol op uitroeptekens, maar het is ongetwijfeld goedbedoeld.

Jeuk
Bij dat goedbedoelde zit precies mijn jeuk. Want ik word toegesproken als een kuiken dat net uit het ei gekropen is, nog wat wankel op de dunne pootjes staat en niet zo goed weet wat het moet in deze wereld. ‘De vrouw’ als een onzeker wezen dat voortdurend moet horen dat ze ‘geliefd’ en ‘waardevol’ is. Alsof dat helpt als je echt onzeker bent.

Nu wist ik allang dat vrouwendagen en aanverwanten niet aan mij besteed zijn. Geef mij maar een goed boek. En voor wie het wel leuk vindt: veel plezier, en dat meen ik oprecht.

Maar het treurige is dat dit soort websites en activiteiten wel de toon zetten: dit vinden vrouwen fijn, hier hebben ze behoefte aan. Laat me de vrouwen bij Lume uit de droom helpen: dat is niet zo. Massa’s vrouwen lezen liever een goed boek, spellen kranten en opiniebladen, kijken naar documentaires en leren graag bij. En als ze ergens onzeker over zijn praten ze met vriendinnen.

Vrouwen als ik moeten dus altijd weer uitleggen dat we niet naar een vrouwenconferentie willen, dat we niet geïnteresseerd zijn in kaarsenstandaards met een hart, in armbandjes met een woord, of in posters met dierbare spreuken in een creatief lettertype.
Bij dezen.