Hij zat bij mijn kerstpakket van afgelopen jaar: de giftcard. Een pastelkleurig geval in geschenkverpakking. Als iets er schattig en onschuldig uitziet, is er altijd iets mee aan de hand, weet ik uit ervaring. Natuurlijk hadden alle seinen daarom op rood moeten staan maar dat deden ze niet.

Januari was een drukke maand, februari ook en daarom duurde het tot halverwege maart tot ik eraan toe kwam aandacht aan de giftcard te besteden.

Fluks naar de website. Een juichende website want o, wat was de giftcard een goed idee! Ik doolde alleen tijden op de site rond voor ik in de gaten had hoe ik het ding kon verzilveren. Ik zeg het maar eerlijk, het pleit natuurlijk niet voor mijn intelligentie maar zo was het nu eenmaal.

Een mailtje naar de firma Giftcard bracht uitkomst. Ik kon gewoon met mijn giftcard een ander soort cadeaukaart (het kan best in het Nederlands, zie je wel!) uitzoeken. Zo gezegd, zo gedaan.

Een V&D-cadeaukaart dan maar. Daar kom ik regelmatig en daar heb je in ieder geval ruime keus. Opgewekt stak ik het ding in mijn portemonnee, zocht een leuk afgeprijsd tasje uit en ging ermee naar de kassa.

“Er staat niks op,” zei het kassameisje. “Wel waar,” zei ik. Het kassameisje keek mij aan met een sluwe blik in haar ogen. Was dit de zoveelste keer dat een klant beweerde dat er iets op moest staan terwijl hij al lang het saldo had verbruikt? Na vier pogingen gaf ze het op, en ik ook. Computer says ‘no’…

Thuisgekomen ging ik naar de website van V&D en wat bleek, ik had de kaart eerst op de website moeten activeren met het bijgeleverde wachtwoord dat ik natuurlijk al lang weer kwijt was.

Vanwaar het wachtwoord? Om fraude te voorkomen! Fraude met € 25,–, dat zou inderdaad verschrikkelijk zijn! Daarvoor moet zo’n bedrijf alles wat ze aan veiligheid en voorzorg kunnen bedenken uit de kast halen. Achterlijk natuurlijk, want wie mijn giftcard uit de brievenbus hengelt, krijgt de code er gratis bij.

Mag ik de volgende keer gewoon geld? Hoeft er ook geen roze envelopje om heen…