Ik was zes jaar toen Barbie in mijn leven kwam. Dat gebeurde min of meer per ongeluk, als gevolg van een omissie van mijn vader.

Omdat ik dreigde krom te groeien, kreeg ik wat toen nog veelbelovend heilgymnastiek heette. Mijn vader zou mij ophalen uit het ziekenhuis waar de oefeningen plaatsvonden.

Maar op een keer was hij dat vergeten. Hoewel af en toe een bezorgde verpleegkundige kwam vragen ‘waar mijn vader bleef’, maakte ik me geen zorgen. Ik vermaakte me prima in de hal van het ziekenhuis, waar van alles en nog wat langskwam. Papa zou heus wel een keer komen.

Papa zelf vond echter dat hij wat goed te maken had en kocht een barbiepop, tot ontsteltenis van mijn moeder, die Barbie en alles waarvoor zij stond verafschuwde. Maar toen was het al te laat. Ik kwam in het bezit van een barbiepop met drie verwisselbare hoofden waar respectievelijk rood, blond en zwart haar zat opgenaaid. En met – zoals ik het jarenlang ben blijven noemen – knikkende knieën, waarmee Barbie een bevallige houding kon aannemen.

Ik taalde nooit naar poppen, spelen met blokken en auto’s, knutselen en buitenspelen was veel leuker. Maar deze pop was geen babypop. Barbie was een Dame, prachtig opgemaakt, met een bijpassende garderobe zoals een bruin mantelpakje met gouddraad erdoorheen, en natuurlijk hoge hakken. Zo’n dame wilde ik later ook worden!

Toegegeven, de puntborsten waren een beetje raar, maar daar viel mee te leven want die zag je alleen als ze een badpak droeg.

Verder dan deze fase ben ik nooit gekomen. Voor mij geen Barbie-parafernalia zoals roze huizen, auto’s en maneges, en al helemaal geen Ken. Toen ik een jaar of dertien was, verdween Barbie roemloos naar een doos met oud speelgoed. Geen idee wat ermee is gebeurd.

Het zou me niets verbazen als mijn moeder hem op een goed moment op een zacht vuurtje heeft omgesmolten tot een vormloos hoopje zacht plastic. Liever dat dan de pop weggeven aan een ander meisje, dat vervolgens een trauma zou kunnen oplopen van Barbies puntborsten en eindeloos lange slanke benen.

En nu is er een film van Barbie. Ik denk dat ik maar niet ga, want mijn moeder leeft nog.

Ik ben weer thuis. Na een kraambezoek van 13 dagen in Thailand landde ik gisteravond op Schiphol. En ik was meteen ook in de geest weer in Nederland, dankzij de column van de onvolprezen Japke-D Bouma.

Haar column behandelde namelijk een oer-Hollands onderwerp: fulltime of parttime werken, en waarom (niet). Van Japke-D mogen we het helemaal zelf weten, en dat is natuurlijk fijn. Maar dan volgt een lijst met veertien uitspraken die Japke-D nooit meer van parttimers wil horen.
De keuze voor parttime en fulltime werken is al jarenlang een dankbaar onderwerp voor talkshows. Fulltime werken is de norm, wie parttime werkt, heeft wat uit te leggen. De overheid wijdde er zelfs een campagne aan.

Die campagne is overduidelijk ingegeven door arbeidskrapte en een economische-groei-obsessie, maar daarover schreef ik al eerder. In het kort: er zitten maar 24 uur in een dag en fulltime werken combineren met vrijwilligerswerk doen, mantelzorgen en nog veel meer, is voor menig mens niet te doen. Daarvoor waarschuwt trouwens ook het Sociaal Cultureel Planbureau.

Zo niet Japke-D. Zij verwijt de parttimers nogal wat. Er voor de kinderen willen zijn is geen reden voor parttime werk, oordeelt zij streng. Nou beste Japke-D, dat maak ik zelf wel uit. Er zijn genoeg kinderen die probleemloos opgroeien, maar er zijn ook voldoende uitzonderingen. En helaas kom je er niet altijd direct achter in welke categorie jouw kind valt. Vind ik nu dat iedereen die fulltime werkt zijn kinderen tekort doet? Nee hoor, helemaal niet. Maar laat mensen daar zelf over beslissen, als ze die keuze hebben.

Een goedverdienende partner is voor Japke-D ook geen reden voor parttime werk. Partner kan immers een jonge blom tegenkomen, onder de tram lopen of anderszins in het ongerede raken. Dat is helemaal waar, en jezelf ook alleen kunnen redden is inderdaad heel prettig. Maar je hele leven daarop inrichten, vind ik toch wel wat ver gaan.

Natuurlijk heeft niet iedereen (m/v/x) de luxe te kunnen kiezen tussen fulltime of parttime werk. Maar dat geldt voor zoveel in het leven. Twee keer per jaar naar het buitenland op vakantie gaan, om de drie jaar een nieuwe auto kopen of elke week buiten de deur eten, is ook niet voor iedereen weggelegd.

Full- en parttimers moeten het met elkaar zien te rooien op het werk. Daarom maak je werkafspraken, zonder oordeel over de voorkeuren van je collega’s. Japke-D vindt een fulltimebaan om meerdere redenen heerlijk, en dat is haar van harte gegund. En die eigen keuze geldt ook voor parttimers.

Altijd fijn: even het Groninger Museum binnenwippen. En met een Museumkaart maakt niet uit of ik er een half uur of een halve dag in rondloop.

Deze keer had ik maar een half uur en dus toog ik fluks naar de afdeling waar het werk van De Ploeg hangt. Heerlijke stroming is dat. De levensvreugde spat ervan af, en dat in een provincie die ik toch lang heb geassocieerd met grijze luchten boven eindeloze weilanden. De Ploeg heeft mij opnieuw laten kijken naar het platte land van Groningen. En ik ben gaan houden van dat landschap, inclusief de kleine dorpen, de majestueuze boerderijen en het uitgestrekte vlakke land.

De Ploeg hing er nog net zo bij als bij vorige bezoeken, zo leek het. Maar er was iets veranderd. Naast de gebruikelijke uitleg op roodbruine bordjes, hingen er nu ook donkergele, met als opschrift ‘Bitterzoet erfgoed’. Want we moesten vooral niet denken dat het allemaal pais en vree was geweest in Groningen en Ommelanden.

Iemand die maar een beetje geschiedenisonderwijs heeft gehad, weet dat natuurlijk al lang. De Gouden Eeuw was alleen van goud voor de rijke bovenlaag, en de VOC was een gesanctioneerd roversbolwerk met mogelijkheden waar neoliberalen van nu hun vingers bij aflikken.
Ik schat in dat het gemiddelde museumpubliek allang weet wat er is misgegaan in de vaderlandse geschiedenis. Maar het Groninger Museum neemt geen enkel risico. Ook de enkele tot nu toe onwetende passant moet op de hoogte worden gesteld, of er nu wel of geen direct verband bestaat tussen kunstwerk en boodschap.

En dus hangt naast het schilderij Kerkje te Oostum van Johan Dijkstra een bordje over de familie Niemeijer, fabrikanten en verkopers van koffie, chocola en tabak. Die producten werden geteeld op plantages waar slaven werkten. Of beter slaafgemaakten, want de gemiddelde Nederlander weet blijkbaar niet hoe gruwelijk slavernij was (en is), en dat mensen zichzelf niet uit vrije wil verkopen.

Verderop hangt nog meer Gronings erfgoed. Een gouden oorijzer dat het grootste deel van het hoofd bedekt en dat bij Groninger klederdracht hoort, bijvoorbeeld. Ik had hier eigenlijk ook wel een bordje verwacht. Met een tekst die uitlegt dat die boeren aan hun rijkdom kwamen door arbeiders uit te buiten. En wat geschiedenisles over de Veenkoloniën, met hun arbeiders die in modderhutten woonden, half onder de grond. En dat Groningen nog steeds een wingewest is, getuige het drama van de gaswinning.

En voordat het Groninger Museum in allerijl een bordje gaat maken met uitleg bij het oorijzer: laat maar. En haal al die andere bordjes ook maar weer weg. Ik kom naar een kunstmuseum om kunst te bekijken, niet om onderwezen te worden in de rechte leer.

Er zijn van die acties die onmiddellijk op mijn sympathie kunnen rekenen. Een groot spandoek hangen aan een hoog gebouw dat annex is met vervuilende industrie, bijvoorbeeld. Niet alleen bewonder ik de benodigde doodsverachting, maar ik waardeer ook het feit dat de actie wel het bedrijf te kakken zet maar verder geen schade aanricht. Groot plezier beleef ik altijd aan de communicatiemedewerker van dienst, die geacht wordt de schade te beperken en met dat doel voor de leeuwen van de pers wordt gegooid.

Acties die gericht zijn tegen vervuiling en aantasting van de aarde hadden tot voor kort bij voorbaat mijn sympathie. Maar daarin is verandering gekomen. Dat komt door de plakacties en het soepwerpen tegen kunstvoorwerpen. Zou er werkelijk iemand zijn die nu denkt: ‘Verrek, ze hebben een punt!’ Want dat blijkt het doel: bewustwording.

En dan de leus. Een vrijblijvender thema dan ‘Just stop oil’ heb ik nog niet meegemaakt. Als het nu een oproep was geweest tot het verzesvoudigen van de prijs van vliegvakanties, tot het verbieden van aardbeien in de winter, van sauna’s, terrasverwarmers en schaatspaleizen. Maar nee, daar maak je immers geen vrienden mee. Liever ‘stop gewoon met olie’, zodat de burger de handen in onschuld kan wassen en wijzen op Shell.

Houd me ten goede, hoe eerder we stoppen met olie en gas oppompen hoe beter, om van kolenmijnen nog maar te zwijgen. Niet alleen vanwege de opwarming van de aarde maar ook vanwege de vervuiling, en de plastic troep waar we nooit meer van afkomen.

Maar het idee dat soep gooien op een kunstwerk of je vastplakken aan een schilderij daaraan iets bijdraagt, is onzinnig. Je bereikt alleen dat erover wordt gepraat. En erover praten doen we al decennia, tot nu toe zonder veel resultaat.

Daarnaast wantrouw ik de mensen die deze acties uitvoeren. De man die zich vastplakte aan een talkshowtafel had ik er als ik de presentator was geweest met tafel en al laten uitdragen, en wel onmiddellijk. Hij leek mij zo’n type dat over een paar weken vermomd met een bril en een muts op in de rij staat op Schiphol. Lekker een weekje naar de zon. Of die na afloop van zijn optreden in zijn Tesla stapt en een afspraak maakt voor de zonnebank. Hij gilde mij net wat te veel over zijn veiligheid toen bewakers hem los probeerden te maken. Dapper is zo’n plakactie immers niet. Aandacht gegarandeerd, isoleercel of geseling uitgesloten.

Er zat natuurlijk ook helemaal geen tweecomponentenlijm in die tube, het was waarschijnlijk gewoon hobbylijm. En dat past er dan weer prima bij: gevaarloos fröbelen op de buis met hobbylijm. Voor de bewustwording.

Op de een of andere manier is de moestuin van opa Bult nooit in mijn geheugen weggezakt. En toen mijn wijk met het idee kwam een wijkmoestuin aan te leggen, wist ik niet hoe snel ik moest reageren. Ja, ik wil!

Op een kavel die van de gemeente was losgepeuterd, werden tien bakken van zwarte stenen geplaatst. Ooit zou op die plek begin twintigste eeuw een brugwachtershuisje worden gebouwd maar die brug kwam er niet en het bijbehorende huisje dus ook niet. Twee vierkante meter moestuin, groter is zo’n bak niet. Maar het is genoeg.

Inmiddels is het jaren later en de meeste bakken floreren. Die van mij ook. De stam-doperwten werken zich langzamerhand een weg naar boven, twee tomatenplanten laten de eerste bloemknoppen zien, en schoondochter heeft zes broccoliplantjes gedoneerd, die ze zelf uit zaad heeft gekweekt.

Maar mijn piece de resistance is wel de kervel. Jarenlang zaaide ik de gewone kervel, oftewel Anthriscus cerefolium. Het spul kwam op, vormde de heerlijk ruikende en smakende blaadjes, die onmisbaar zijn voor de kruudmoes. Geen kervel, geen kruudmoes, zo simpel is het.

Maar binnen een mum van tijd kwamen er bloemetjes in de kervel, en dan is het uit met de pret: weg blaadjes. Ik heb me jarenlang afgevraagd hoe opa dat toch deed in zijn tuin: van die forse kervelplanten, zeker zes keer zo groot als dat grut van mij en met veel groter en steviger blad.

En toen viel het kwartje. Hun kervel was geen Anthriscus cerefolium maar Myrrhis odorata, oftewel roomse kervel. Vlug naar de zadenboer, naar zijn website welteverstaan, want geen kweker in het noorden des lands die roomse kervel in huis heeft, of zelfs maar weet wat het is.

Vorig jaar september kreeg ik de zaden binnen, want je moet ze zaaien in de herfst. Aldus geschiedde. Maar in april was er nog niets te zien, de grond bleef maagdelijk zwart. Ik verloor mijn geduld en bestelde drie kant-en-klare plantjes, want dat kon om mij onbekende redenen alleen per drie.

Ingenieus verpakt werden de plantjes thuis aangeleverd. Ze zaten in een stuk plastic – groen van kleur om het er milieubewust uit te laten zien – waar de planten inderdaad heelhuids en fris uit tevoorschijn kwamen.

En dat zul je altijd zien, op de dag dat ik mijn kleinoden in de grond zette, zag ik een piepklein groen krulletje boven de grond uitsteken. Een week later kwam er nog een bij. En daarom heb ik nu vijf kervelplantjes in mijn tuin staan, die hoogstwaarschijnlijk tezamen een half bos zullen vormen. Maar zoals iedere kruudmoes-liefhebber weet: te veel kervel bestaat niet.

Reclames, ik word er gek van. Reclames op radio, op tv, langs de weg op enorme billboards, en ook nog tussen YouTube-filmpjes door. Ik word er gek van omdat ik talent heb voor taal, en daardoor kan ik me niet afsluiten voor teksten, vooral niet voor lelijke teksten. Maar het ergste is dat het meestal om onzinproducten gaat.

Zonet zag ik – tussen prachtige orgelmuziek door, die daarvoor ruw onderbroken werd – een reclamefilmpje op YouTube voor een hervulbare fles. Wat een uitvinding, een fles die je opnieuw kunt vullen! Ik raakte meteen zwaar onder de indruk, daar zal ongetwijfeld een creatief brein achter hebben gezeten.

Er figureerden een stel hippe, jonge mensen in het filmpje, die allemaal hun eigen hervulbare fles meezeulden en daar af en toe een slok uit namen. Na vijf seconden kon ik het filmpje wegklikken maar het kwaad was al geschied. En nu zit ik een stukkie te tikken over hervulbare flessen.

Plastic hervulbare flessen nota bene! Wat een flauwekul om een plastic fles te kopen om water in mee te nemen. Het eerste de beste waterflesje dat je voor een dubbeltje in de winkel koopt, doet hetzelfde. Ik werd laatst aangesproken op het feit dat ik niet in het bezit ben van zo’n lelijik plastic geval, dat ook nog eens sterk lijkt op een zuigfles voor baby’s.

Ik verlang inmiddels hevig naar een totaalverbod op reclame. Wat zou dat een rotzooi en verspilling schelen, wat zou dat helpen tegen schulden maken, tegen afgunst en jaloezie, tegen impulsaankopen en koopspijt. En wat een zegen voor de bloemen, de vissen en de vogels! En last but not least: wat een zegen voor mijn taalbrein.