Voor het eerst van mijn leven was ik op Flavor. Dat gold natuurlijk voor meer mensen want Flavor was de doorstart van Flevo, maar ook op Flevo was ik nog nooit geweest. Sterker nog, festivals over het algemeen zijn mij vreemd.

Ik ben niet zo van de festivals. Veel mensen, veel groepen, veel eensgezindheid en veel grote gemene delers. Maar dit was werk en dus had ik een mooie gelegenheid vanaf de zijlijn, mijn natuurlijke habitat, het spektakel te aanschouwen.

Om bij Flavor aan te komen, moest ik eerst over het campingterrein(tje) dat onmiddellijk een stroom aan herinneringen opriep. Het tijdperk van de tent! Het was leuk maar het is ook leuk dat het voorbij is…

Op het terrein zelf voelde ik me een dame van onbestemde leeftijd, zeker toen ik leeftijdgenoten zag die in gedrag en kleding een ernstige stilstand in ontwikkeling hadden meegemaakt. Maar dat is wellicht eigen aan festivals, op foto’s van Lowlands zag je hetzelfde verschijnsel.
Daarnaast kan het liggen aan overgevoeligheid mijnerzijds. Boven de 40 zijn spaghettibandjes, strakke T-shirts, diepe decolletés en korte broeken (ook voor mannen!) en blote benen en armen in het algemeen streng verboden. Of ze zouden dat moeten zijn. Ook als de mussen van het dak vallen, ja. Dan ga je maar naar binnen.

Het is nu maandag en ik weet nog steeds niet precies wat ik van Flavor vond. Het was natuurlijk leuk oude bekenden te ontmoeten, lekker harde muziek te horen en naar sprekers te luisteren die prikkelen en uitdagen. Voeg daarbij het voorrecht van mijn vak dat ik aan iedereen ongegeneerd vragen mag stellen. En nog antwoord krijg ook.

Niet leuk vond ik het incrowdsfeertje dat hier en daar hing (waarschijnlijk onvermijdelijk of wederom overgevoeligheid mijnerzijds) en de sfeer in de tent ‘Hemelen’ waar aan de lopende band aanbiddingsmuziek klonk maar die ik als gewone gast natuurlijk moeiteloos had kunnen vermijden.

Voor jazz was ik helaas te laat, hoorde ik. Slechts een keertje jazz is natuurlijk ook veel te weinig. Echt theater en cabaret heb ik (op zaterdag) ook niet gezien, kwam al het goede dan op vrijdag? De discussie over wel of geen hel had ik graag meegemaakt, hoewel het verhaal van Rikko Voorberg ook interessant was, en heel herkenbaar. Inderdaad: in gesprek met mensen die niet geloven zie ik hoe relevant en to the point mijn eigen geloof is. Of liever gezegd, hoe God dat is.

Met andere woorden: ik stel mijn oordeel uit en ga volgend jaar weer, maar dan met een vooruitziende en kritische blik op het programma.