Sinds ik 15 jaar geleden de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt) verliet, is er veel veranderd, wordt mij vaak verteld. Het liveblog van de synode in het Nederlands Dagblad was echter voldoende om de oude nestgeur weer in alle hevigheid mijn neusgaten te laten binnendringen.

M/V in de kerk heet het rapport dat de afgelopen weken besproken werd op de synode. Ik heb het liveblog de laatste weken met kromme tenen gevolgd. Alle bekende (non)argumenten passeerden de revue.

Een mooie redenering is de volgende:
‘Het doorlopend spreken van de Schrift laat twee lijnen zien. De ene lijn is die van gelijkwaardigheid tussen man en vrouw – de andere die van het verschil in verantwoordelijkheid die God aan man en vrouw heeft gegeven; deze beide lijnen moeten verdisconteerd worden.’

Geen spoor van het idee dat er wellicht ook culturele connotaties vervlochten zijn in de Bijbel. Hij is blijkbaar zo uit de hemel gevallen, net als de koran. Het refrein is: als vrouwen maar niet gaan ‘regeren’. Het toont de preoccupatie van de GKV met gezag. Mannenprobleempje?

Nu benoemt de synode deputaten M/V en ambt die zich gaan bezinnen op de kerkelijke ambten. ‘Doel is onder meer na te gaan hoe vrouwen binnen die structuur goed ingezet kunnen worden voor Gods koninkrijk.’ Vrouwen lijken wel werknemers van de mannelijke ambtsdragers…

En vrouwen inzetten kan, want niet al het werk van ambtsdragers heeft direct met ‘het dragen van de verantwoordelijkheid voor de geestelijke leiding aan de gemeente’. Als het niet zo tragisch was, zou je erom kunnen lachen.

Als doekje voor het bloeden moeten deze deputaten ‘het gesprek over de roeping en het recht van vrouwen ook hun (cursivering IE) gaven in te zetten in de kerken stimuleren en ondersteunen’. Dit alles ‘met het oog op een praktijk die het veelkleurig spreken van de Schrift weerspiegelt’, waarbij er bijzondere aandacht is voor Schriftgetrouw en gehoorzaam Bijbel lezen, de invloed van de maatschappij op het denken en handelen van christenen, en de bijzondere en aanvullende verschillen tussen man en vrouw.

Frappant, dat er blind van wordt uitgegaan dat mannen en vrouwen (niet als groepen maar alle mannen en alle vrouwen) verschillende gaven en talenten hebben die direct te relateren zijn aan hun sekse. Terwijl toch duidelijk is dat de verschillen tussen individuen veel groter zijn dan die tussen mannen en vrouwen als groep.

Waarom raakt mij dit, 15 jaar na mijn afscheid, nog zo sterk? Omdat het mij er opnieuw van doordringt hoezeer vrouwen nog steeds worden achtergesteld, al dan niet dierbaar geformuleerd.

Al die uitspraken van de vrijgemaakte mannenbroeders waarin vrouwen echt niet (o nee, echt niet, hoor!) minder waard zijn dan mannen, al die schone woorden en fraaie volzinnen over de taak en de plaats van ‘de vrouw’ maken de geringschatting, al dan niet bewust, pijnlijk zichtbaar.

Slechts een enkel synodelid zei zich te schamen en zich ongemakkelijk te voelen: mannen die uitspraken doen over vrouwen, zoals ze al eeuwen doen.

Ik schaam mij ook, plaatsvervangend.