Een van de leuke tijdverdrijven op internet is blogs lezen. Ik heb daarbij een brede belangstelling: levensbeschouwelijke en politieke onderwerpen, kunst en geschiedenis bijvoorbeeld.

Er zit echter een merkwaardig kantje aan sommige blogs. Er zijn bloggers die menen niet alleen zichzelf te moeten voorstellen, maar ook echtgeno(o)t(e) en kinderen.

Met name christelijk bloggers maken zich daar schuldig aan. De christelijke blogger hecht er over het algemeen aan te melden of hij getrouwd is (bijna altijd), en of hij kinderen heeft (meestal wel). Nog een opvallend punt: de man en de vrouw hebben de kinderen altijd samen; hoe anders, vraag je je af.

Wat mij bovendien opvalt is dat de kinderen vrijwel altijd ‘prachtige kinderen’ zijn. Kneuzen zitten er niet bij en mochten ze al een vlekje hebben, dan heeft dat vlekje een naam.

Die prachtige kinderen beginnen eerlijk gezegd aardig op mijn zenuwen te werken. Ten eerste word ik altijd een beetje wee van geslijm (kind leest mee!), ten tweede kom ik in het echte leven minder prachtige kinderen tegen dan waarop ik op grond van de blogpopulatie zou mogen rekenen.

De vraag is natuurlijk hoe eerlijk de bloggers zijn. Misschien zijn ze blind voor de feilen van hun nageslacht, misschien hebben ze vervelende kinderen, of kinderen die op allerlei gebieden volledig uit de pas lopen. Maar dat staat er nooit bij.

Het is niet erg om eerlijk te zijn, beste medebloggers! Neem een voorbeeld aan het volgende rondje voorstellen:
‘Wij hebben vier kinderen. De oudste is net op het VMBO beland, en nog niet eens op TL. Dit ondanks onze inspanningen zoals elke avond topo overhoren en tafels stampen. De tweede zit in groep 7, ze doet het goed op school, alleen voor rekenen staat ze verontrustend zwak. De derde laatst sloeg haar buurmeisje een tand door de lip en mag de plaatselijke supermarkt niet meer in sinds ze daar betrapt werd op de diefstal van een zak snoep. We twijfelen nog tussen therapie of een pak slaag. Ons jongste kind is scheel en heeft een chromosoom teveel.’

De eerste blog die daar mee begint, heeft mij voor eeuwig als zijn lezer.