Zit ik rustig op de bank tv te kijken, komt daar opeens het busje van Boer Zoekt Vrouw weer voorbij. Ik was het even helemaal vergeten, zoals wel meer tv-ellende even helemaal uit mijn systeem was verdwenen. Altijd een mooie bijkomstigheid van de zomer.

Nu heb ik nog nooit een hele aflevering BZV uitgekeken, ik haal het einde gewoon niet. Alles wat ik weet, weet ik dus van de eerste halve aflevering en van promofilmpjes.

De bedoeling is waarschijnlijk dat ik mij eerst verbonden ga voelen met de zoekende boeren en mij vervolgens (want vrouw) identificeer met een van de vindende vrouwen.

En daar begint het al. Ik heb niks tegen boeren (een van mijn beste vrienden is boer), maar waarom moet ik mij interesseren voor het liefdesleven van boeren in het algemeen? Is het liefdesleven van loodgieters en onderwijzeressen minder interessant?

Dan de boeren zelf. Ik ben er twee per ongeluk tegengekomen, tussen twee programma’s door, als appetizer. Ik kreeg er geen honger van. Ik dacht: niet zo gek dat jij geen relatie hebt.

De vrouwen zijn niet veel beter. Saai is nog de meest flatterende omschrijving. En bovendien, waarom reageren ze eigenlijk? ‘Ik zag je op tv en ik dacht wat een lekkere kerel?’ Kom nou… Hij kan in het echt wel een grote griezel zijn. Of hij stinkt. Maar dan ben je al met je hoofd op de tv geweest.

Over het algemeen is het overigens zo dat ik eerder verbaasd ben dat mensen wel een relatie hebben, dan geen. Ik ben daar zelf geen uitzondering op. Ik kan best een paar redenen bedenken waarom niemand zijn leven met mij wil delen.

Toch heb ik iemand gevonden. Zelfs ik! Daar was geen tv-programma voor nodig maar gewoon het leven zelf. Vooruit boeren, een beetje meer inspanning graag!

Dan kan er weer iets nuttigs gemaakt worden van het publieke omroepgeld dat nu aan jullie levensgeluk wordt besteed.