Job Cohen en Rutger Castricum

Rutger Castricum journalist noemen, is net zoiets als een patatbakker presenteren als chef-kok. Castricum lijkt misschien op een journalist als hij een camera en een microfoon bij zich heeft maar het is niet slim om daarop af te gaan. Dat doe je tenslotte ook niet als je ziet dat de patatbakker een witte jas aan heeft.

Nu slaag ik er over het algemeen in deze meneer te vermijden maar deze keer zat hij zijn boekje te pluggen bij De Wereld Draait Door. Het werd even leuk toen hij aangesproken werd door Felix Rottenberg en Frènk van der Linden. Niet dat zij met woorden veel bereikten want wanneer Castricum iets hoort dat hem niet bevalt, praat hij er gewoon doorheen. Valt iemand hem echter in de rede dan is hij beledigd, zo bleek ook vanavond weer.

Hij voelde zich zichtbaar niet meer op zijn gemak toen hij zich weer moest omdraaien om over zijn boekje te praten en beide heren achter hem zaten; hij beweerde zelfs dat ze bromden over iets wat hij net had gezegd. Maar wat Castricum niet kon zien, zag de kijker wel: Rottenberg en Van der Linden zeiden helemaal niets…

Iedereen kent dat soort jongetjes in iedere klas zat er wel een. Toen heetten ze pestjochies. Meestal was een flink pak slaag van een paar jongens uit een hogere klas voldoende ze een tijdje rustig te houden. Tegenwoordig word je voor zulk wangedrag betaald. Daarmee kan Rutger Castricum beschouwd worden als een thermometer van de samenleving. En die thermometer geeft aan dat de samenleving ernstig ziek is.

Een andere thermometer is het vertrek van Job Cohen als fractieleider van de PvdA. Dat zegt veel over de Tweede kamer en over de politiek. En daarmee ook over de samenleving. Met dezelfde conclusie.

Breivik en Nederland

Het was te verwachten. Nu de kruitdampen zijn opgetrokken, beschieten Nederlandse politici elkaar met verwijten. Heeft Geert Wilders wel voldoende duidelijk gemaakt dat hij de actie van Breivik veroordeelt? Nee, vindt Tofik Dibi.
Ik had niet anders verwacht. Job Cohen legt ook een verband met Breivik en de PVV. Wilders kan het niet bij een verklaring laten, vindt hij.

Merkwaardig dat wat Nederlandse moslims na nine eleven niet verweten mocht worden (en terecht!), nu zonder pardon bij de PVV wordt neergelegd.

Valt Wilders dan niets te verwijten? Zeker wel, zijn taalgebruik is stuitend, zijn omschrijvingen van de problemen zwaar over de top en zijn oplossingen onuitvoerbaar of ridicuul.
Maar evenmin als je de gemiddelde moslim terreurdaden in de schoenen kunt schuiven, kun je Wilders verantwoordelijk houden voor Breiviks wandaden.

Emile Roemer is, voor de zoveelste keer, een van de weinige Nederlandse politici die in ieder geval probeert zo objectief mogelijk te blijven. Er is geen direct verband, zegt hij. En terecht, zeker nu er stukje bij beetje meer bekend wordt over Breivik.

Maar voor de grootste krokodillentranen moet we over de grens, naar Turkije.

In de Volkskrant las ik het volgende:
‘De mensenrechtencommissie van het Turkse parlement kondigde aan dat zij delegaties naar landen wil sturen om geweld tegen Turkse immigranten te onderzoeken. ‘We dachten dat racisme nooit meer zou terugkeren’, zegt voorzitter Ayhan Sefer Üstün. ‘Maar het is teruggekeerd in de vorm van islamofobie.’

Ach gut, ze zijn vast even vergeten dat Turkse christenen het vele malen moeilijker hebben dan moslims in West-Europa…