Rutger Castricum journalist noemen, is net zoiets als een patatbakker presenteren als chef-kok. Castricum lijkt misschien op een journalist als hij een camera en een microfoon bij zich heeft maar het is niet slim om daarop af te gaan. Dat doe je tenslotte ook niet als je ziet dat de patatbakker een witte jas aan heeft.

Nu slaag ik er over het algemeen in deze meneer te vermijden maar deze keer zat hij zijn boekje te pluggen bij De Wereld Draait Door. Het werd even leuk toen hij aangesproken werd door Felix Rottenberg en Frènk van der Linden. Niet dat zij met woorden veel bereikten want wanneer Castricum iets hoort dat hem niet bevalt, praat hij er gewoon doorheen. Valt iemand hem echter in de rede dan is hij beledigd, zo bleek ook vanavond weer.

Hij voelde zich zichtbaar niet meer op zijn gemak toen hij zich weer moest omdraaien om over zijn boekje te praten en beide heren achter hem zaten; hij beweerde zelfs dat ze bromden over iets wat hij net had gezegd. Maar wat Castricum niet kon zien, zag de kijker wel: Rottenberg en Van der Linden zeiden helemaal niets…

Iedereen kent dat soort jongetjes in iedere klas zat er wel een. Toen heetten ze pestjochies. Meestal was een flink pak slaag van een paar jongens uit een hogere klas voldoende ze een tijdje rustig te houden. Tegenwoordig word je voor zulk wangedrag betaald. Daarmee kan Rutger Castricum beschouwd worden als een thermometer van de samenleving. En die thermometer geeft aan dat de samenleving ernstig ziek is.

Een andere thermometer is het vertrek van Job Cohen als fractieleider van de PvdA. Dat zegt veel over de Tweede kamer en over de politiek. En daarmee ook over de samenleving. Met dezelfde conclusie.