Spoiler-alert: dit is een heel chagrijnig blog.

Israël en de Palestijnen, het is een conflict dat steeds weer de aandacht opeist. De mensen die zich hier, al dan niet beroepsmatig, druk om maken hebben een ding gemeen: hun zendingsdrang.

Nu Israël en Hamas opnieuw met elkaar in de clinch liggen, stroomt mijn timeline weer vol. Allemaal uitspraken van volgers en gevolgden die luidkeels hun politieke voorkeur uitroepen en die verwachten dat iedereen met gezond verstand en een goed geweten hun mening deelt.

Mij bekruipt af en toe een onuitsprekelijke vermoeidheid omdat ik geacht word steeds een (de juiste) mening te hebben. En wat die juiste mening is, willen anderen graag bepalen.
Om bij de beruchte I-P-zaak te blijven: spreek je afschuw uit over Hamas en iedereen herinnert je aan de nederzettingenpolitiek, spreek je afschuw uit over de nederzettingenpolitiek en je wordt onmiddellijk herinnerd aan Hamas.

Attendeer je je opponent op de terreur die Hamas over de eigen bevolking uitoefent, dan zijn er altijd mensen die je ervan verdenken dat je daarmee stiekem Israël steunt. Zeg je dat Israël in ieder geval die nederzettingenpolitiek moet veranderen, en er zijn altijd wel mensen die denken dat je elke maand geld overmaakt naar Hezbollah.

Ik kijk zo langzamerhand wel link uit ook maar iets over dat hele Midden-Oosten te zeggen. Alleen als ik echt heel erg moe ben, zeg ik wel eens iets in de trant van: gooi er een atoombom op en de zaak is opgelost. Wat mij vervolgens op hevige verontwaardiging komt te staan van iedereen. Of ik wel weet hoe erg dat is. Nee joh, geen idee…

Eigenlijk mag ik er van veel mensen ook helemaal niet moe van worden want daar is het allemaal te erg voor. De toestand in Noord-Korea, Papoea en Zuid-Soedan lijkt vaak een stuk minder ernstig. Ik overweeg daarom, uit oogpunt van evenwicht, me in het vervolg uitsluitend nog druk te maken over Papoea’s, daar hoor ik namelijk het minst over.

Wat is dat toch, die preoccupatie met Israël dan wel Palestina? Van nature gezegend met een gezonde portie achterdocht, doe ik hier een paar suggesties:

– Het weg-met-ons-complex. ‘Het westen is schuldig aan alles wat er mis gaat in de wereld.’ Het lijkt mij een ernstig geval van verkapte culturele zelfoverschatting, maar het complex komt veel voor.
– Het Tweede-Wereldoorlog-syndroom. ‘Ik wil graag bewijzen dat ik goed was geweest in de oorlog. Want WOII is het ijkpunt van goed of fout.’ En dan heb je nog alle ruimte te kiezen voor a of b.
– Exhibitionisme. ‘Ziet iedereen mij wel? Zien jullie wel hoe ik mijn stinkende best doe voor iedereen?’ Gevalletje psychiater.

Maar het conflict verscheurt pas echt de christenen. De een meent dat Gods Eigen Volk onvoorwaardelijke steun verdient, de ander dat christenen te allen tijde positie dienen te kiezen voor de onderdrukten (dus de Palestijnen…). De neiging anderen te bekeren tot het eigen standpunt is nergens zo fel als juist bij hen.

Een ding hebben zowel Israël als de Palestijnen wel gewonnen: de prijs voor de meeste aandacht. Gefeliciteerd!