De zondagse eredienst mag zich onder het kerkvolk altijd in een grote belangstelling verheugen. Niet qua bezoekersaantallen helaas, maar wel qua inhoud. Gek eigenlijk, want kerk is natuurlijk veel meer dan dat ene uurtje op zondagmorgen.
Serieus werk maken van het volgen van Jezus vraagt dan ook om meer dan (kerkelijke) consumenten. De huidige crisis rond de eredienst is misschien wel exemplarisch voor het gebrek aan discipelschap.
Een paar zaken maken het lastig dat discipelschap concreet vorm te geven. Allereerst is daar de grootte van de gemeente. Op papier bestaat die vaak uit honderden zo niet nog meer leden, in de praktijk is er maar een fractie van die hoeveelheid daadwerkelijk betrokken. De officiële organisatie van de kerk hangt echter aan de papieren leden.
Nu hebben we tegenwoordig één geluk: ontkerkelijking! Ontkerkelijking is grote schoonmaak. Leden die alleen staan ingeschreven omdat hun bejaarde ouders naar de kerk gaan, leden die automatisch worden overgeschreven als ze verhuizen, leden die soms zelfs niet eens weten dàt ze lid zijn. Daar maak je geen discipelen mee.
Kerkrentmeesters zullen van dit verhaal waarschijnlijk rode vlekken in de nek krijgen. Maar de tijd van het instituut is bijna voorbij. Christen word je tegenwoordig omdat je volgeling van Jezus wilt zijn, niet omdat je per ongeluk in een register staat en dientengevolge eens per jaar een enveloppe krijgt met een girokaart erin.
Christenen nieuwe stijl (of eigenlijk oude stijl) kennen en helpen elkaar, interesseren zich voor elkaar. Die zien elkaar niet alleen op zondag, laat staan dat ze denken dat zich voornamelijk daar het gemeenteleven afspeelt. Christen zijn is iets van je hele leven.
Wil de kerk blijven voortbestaan en het goede uit de traditie behouden, dan zal ze zich indringend moeten bezinnen op diezelfde traditie, en zich ontdoen van alle aanslibsel uit de afgelopen eeuwen.
