Belangenstratego

Ooit was Nederland één land. De regering zat in Den Haag, en daarnaast waren er provincies en gemeentes, die ook nog wat te vertellen hadden. Heel kleine gemeentes, met elk een eigen burgemeester. Gezellige tijd was dat.

Tegenwoordig is Nederland een soort multiversum, een land dat bestaat uit groepen burgers met elk hun eigen uitgangspunten, belangen en visies. Nederland is niet meer geografisch ingedeeld, maar in belangengroeperingen. De coronapandemie heeft dat nog eens extra duidelijk gemaakt.

Er kan geen journaal, actualiteitenprogramma of talkshow voorbijgaan, of er komt iemand uit zijn eigen universum melden wat er verkeerd gaat en hoe dat dient te worden opgelost. Zo was vanmorgen horecaman Robèr Willemsen weer eens op tv. Willemsen eiste opening van de horeca vanaf volgende week woensdag. Het kabinet moest nu maar eens het juiste besluit nemen.

Het klonk alsof het kabinet achter een groot bedieningspaneel zit waar allemaal schuifjes en knoppen op zitten, en dat het kabinet nog niet het juiste knopje had ingedrukt, namelijk dat waarmee de horeca weer open mocht. Als ze dat nou even deden, dan konden de horecaondernemers weer verder met ondernemen. Eerlijk is eerlijk, die indruk wekt het kabinet ook. Regeren lijkt wel één grote belangenafweging.
De reden dat de ondernemers niet zelf alvast opengingen, was trouwens de aansprakelijkheidsverzekering, liet meneer Willemsen zich in een bijzin ontvallen. Dat weten we dan ook weer.

Vanavond mag er vast weer een andere belangengroep opdraven. Waarschijnlijk iemand uit de cultuursector want die is nog niet open, of iemand uit de theater of -evenementenwereld om dezelfde reden. Burgemeester-opperhoofd Hubert Bruls komt even niet op tv want er is muiterij gaande in zijn gelederen. De man van de retail is ook stil, want de winkels zijn weer open. De ziekenhuizen krijgen op dit moment geen aandacht want er is nu even niets spannends te melden, zelfs niet van de ic’s.

In hun wanhoop zijn de doelgroepen leentjebuur gaan spelen. Een aantal theaters in Nederland wordt woensdag omgebouwd tot kapsalon, massagestudio of beautysalon, en Yoeri Albrecht van De Balie wil een kerkgenootschap vormen ‘want kerken mogen wel openblijven’. Fijntjes werd hij erop gewezen dat de subsidie dan onmiddellijk zou stoppen en De Balie in de lucht gehouden zou moeten worden door goedwillende donateurs. En dat er van het geld dat binnenkomt een aanzienlijk deel doorstroomt naar mensen die het minder hebben dan hij.

Gelukkig hebben we altijd nog Groningen. Als er van het coronafront niets meer te melden is, mag Groningen weer een duit in het zakje doen. Juist Groningen heeft natuurlijk een machtsmiddel van jewelste: gas! Draai de kraan een paar dagen dicht (dat moet toch te regelen zijn?) en de rest van Nederland weet weer wat hun plaats is. Als er toch ergens belangen zijn geschaad, is het wel daar.

Maar om de een of andere reden lukt dat niet. Ligt dan aan gebrek aan goede woordvoerders, aan de enorme afstand tussen Den Haag en ‘de regio’, of komen de belangengroeperingen er onderling niet uit wie iets voor Groningen gaat eisen? Waarschijnlijk het laatste.

Waterkoker

Twee jaar geleden hadden we hem aangeschaft, onze waterkoker. Met twee jaar garantie van de moeder aller huishoudzaken de Hema. En alsof-tie het wist, vanmorgen hield hij ermee op. Het knopje waarmee je hem aan en uit zet – en dat ik altijd al een wat wankel geval vond – weigerde nog op de aan-stand te blijven staan.

Aan een waterkoker die alleen maar uit kan staan, heb je niet veel. En dus toog Echtgenoot naar de dichtstbijzijnde elektronicazaak en kocht een nieuwe. Hij is wit en hij doet het.

Het kan me zo langzamerhand nog maar weinig schelen wat voor waterkoker op mijn aanrecht staat, zolang hij maar water kookt. Want ik heb eens op een rijtje gezet hoeveel waterkokers de firma Evink al heeft versleten de laatste tien jaar. Halverwege liet mijn geheugen mij in de steek, maar ik kwam op in ieder geval vier stuks.

Ik had ooit een mooi ontworpen koker die een prijs had gewonnen maar die een defect bleek te hebben, een fraai lichtblauw exemplaar dat na een half jaar begon te roesten, en een heel goedkope die kortsluiting veroorzaakte. Een duur merk, een merkloos geval, met of zonder ontwerpprijs, het maakt allemaal niet uit, want deze dingen zijn erop gemaakt dat ze het als de garantie is afgelopen begeven, vertelde Zoon 2 mij ooit. Goed voor de omzet.

Ik wil geen complotdenker zijn, maar het wordt me wel moeilijk gemaakt. Want Zoon heeft gelijk. Was het palletje van metaal geweest in plaats van plastic, dan had deze waterkoker het nog zeker een paar jaar gedaan, zei Echtgenoot. Ik heb nog even de aanvechting gehad zo’n ouderwetse aluminiumketel te kopen, maar ja, dat gas, hè…

Trouwens, nu minister Wiebes toch zo voortvarend bezig is het milieu te redden, heb ik nog een suggestie: alle kleine huishoudelijke apparaten moeten het minstens zes jaar doen. Verplichte garantie dus. Haalt zo’n apparaat het niet, dan krijgt de consument een nieuwe en de fabrikant een boete. Dat zal ze leren grondstoffen te verknoeien.

Glasvezel

Weet je wat lang is? Een week geen internet.

Omdat Leeuwarden moet worden opgestoten in de vaart der volkeren, wordt ook hier een glasvezelnet aangelegd. Helaas lijken de aanleggers van dit technisch hoogstandje, een zootje ongeregeld uit Roemenië, te vinden dat Leeuwarden nog wel even kan wachten. Het hoeft niet allemaal in een keer goed, toch?
En zo is het ze gelukt een kabel van drie centimeter doorsnee, omhuld met een stalen mantel, door te midden te hakken zonder het te merken. Knap!

Het had me niet moeten verbazen. Twee weken geleden stootten ze een paar straten verderop een gasleiding lek. Een kabeltrekker met een geweten meldt dat even maar zo niet deze vaklui. Ze smeerden het lek dicht met klei (moet kunnen…) en vertrokken. Gelukkig had de bewoner van het huis een goede neus en rookte hij niet.

Helaas duurde het een paar dagen voor Echtgenoot zeker wist dat een kapotte kabel de oorzaak was van het feit dat wij plotseling en zonder opgaaf van reden van de virtuele wereld waren afgesneden. Echtgenoot belde de KPN maar natuurlijk ben je dan niet meteen aan de beurt. Vrijdag kwam er eentje kijken, maandag kwam er eentje het werk doen.

De monteur, die anoniem wenst te blijven, vertelde dat de kabelgravers gemiddeld twee keer per straat een kabel vernielen. Lekker goedkoop, die Roemenen.

Vlak naast de voordeur steekt nu een soort dunne oranje wortel omhoog. Het ziet er professioneel uit. Maar ik vertrouw het niet meer. Het lijkt mij doodeng dat netwerk ooit echt te gaan gebruiken. Ik stel me voor dat de meterkast ontploft, er gevaarlijk gas uitkomt of dat ik word geëlektrocuteerd.

Vandaag zag ik de glasvezelmensen weer lopen. Hier en daar lag de stoep opnieuw open en staken er weer oranje kabels uit. Verbeeldde ik het me, of keken ze inderdaad even gniffelend mijn kant op?