Gevaar!

Soldaten mogen niet meer in hun uniform gebruik maken van het openbaar vervoer, luidt een oekaze van het Ministerie van Defensie. Te gevaarlijk. Nederland doet immers mee aan de missie tegen ISIS en nu heeft ISIS Nederland de wacht aangezegd: ook hier zullen ze toeslaan.

uniformWees waakzaam! zegt veiligheidsbaas Dick Schoof. Let op als je in de metro zit, en in de bus en de trein. En op de radio zijn al mensen te horen die zeggen ‘nu toch wel angstig te worden’.

Missie geslaagd, zou ik denken als ik een ISIS-baas was. Want dat is precies wat terreur betekent: angst zaaien. Je hoeft niets meer te doen, nou ja, behalve dan af en toe een hoofd afhakken en daar mediagenieke filmpjes van te maken. En klaar ben je. Iedereen siddert, want het kan jou ook gebeuren!

Maar is dat werkelijk zo? Naar mijn inschatting is de kans vele malen groter dat ik door de bliksem getroffen wordt, onder een bus loop, of van een keukentrapje kukel en mijn nek breek.

Bovendien, wat kun je ertegen doen als er opeens een malloot met een hakmes op je afloopt? Bitter weinig, tenzij je de hele dag met een machinegeweer wilt rondlopen. 112 bellen als je het ziet gebeuren, is waarschijnlijk het maximaal haalbare.

Moeten we nu de missie ISIS-doelen te bombarderen afblazen? Geen denken aan, zou ik zeggen! ‘Een volk dat voor tirannen zwicht, verliest meer dan lijf en goed, dan dooft het licht.’

Maar ja, die woorden van dichter H.M. van Randwijk, overigens weer veelvuldig geciteerd dezer dagen, dateren van een jaar of zeventig geleden. We zijn geen oorlog of ander gevaar meer gewend.

We zijn zelfs zo bang geworden voor gevaar dat we willoos stukje bij beetje onze vrijheid, privacy en onafhankelijkheid laten afpakken. Misschien is ISIS zo een wake-up-call.

En o ja, zullen we ISIS gewoon ISIS blijven noemen, en niet IS? Je bent geen staat omdat je zegt dat je dat bent.

IJs

Eindelijk is het echt winter: het vriest, er ligt ijs op de sloten en het heeft gesneeuwd. Het mag van mij tot april zo blijven.

Geen mooier licht dan winterlicht dat door de sneeuw wordt weerkaatst, geen mooiere luchten met van die prachtige pasteltinten dan wanneer het vriest. En dan de sneeuw. Ik word als een kind zo blij van sneeuw; dalende beurzen, haperende economieën en milieuvervuiling, even niet belangrijk, het sneeuwt!

Maar anno 2012 lijkt de winter problematisch geworden.
Natuurlijk, de tv-weerman laat mooie plaatjes zien en de kranten pakken uit met grote foto’s van oud-Hollandse ijspret maar o wee, wat is ijs gevaarlijk!

Alom waarschuwingen voor wakken en zwakke plekken, onheilspellende berichten over hoe vaak de ambulance de afgelopen dag heeft moeten uitrukken om onderkoelde schaatsers in goudfolie gewikkeld af te voeren.

Ligt het aan mij of zijn we tegenwoordig een stelletje sukkels? Ik kan me niet herinneren dat er in de jaren ’70 ooit op het achtuurjournaal werd gewaarschuwd voor slecht ijs. Uit je doppen kijken, was het devies. En dook je in een wak dan moest je daar zo snel mogelijk uit zien te komen, gauw onder de warme douche, en de volgende keer beter opletten. Klaar.

Ook op het ijs is veiligheid de eerste prioriteit geworden. Al is er geen bal meer aan, als het maar veilig is…
Dat geldt voor zo’n beetje het hele leven. Fietsen moet met een helmpje want potentieel gevaarlijk, kinderen worden tot hun tiende naar school gebracht, want gevaarlijk! Wandelaars in een bos van Staatbosbeheer dienen van te voren gewaarschuwd dat er takken kunnen afbreken. Gevaarlijk!

Waar komt die preoccupatie met veiligheid toch vandaan? Vanwaar die angst dat er iets mis kan gaan? En hoe komt het dat die angst zo groot is dat we liever helemaal geen lol meer hebben, geen uitdaging meer en geen eigen verantwoordelijkheid dan dat we risico lopen?

Misschien is het aangezwengeld door de claimcultuur en de statistieken die dagelijks over ons worden uitgestort: zoveel kans op…
Of misschien komt het omdat je alles, maar dan ook alles uit dit leven moet zien te halen wat maar mogelijk is. Met zo’n instelling zijn risico’s bedreigingen.

En wat het ijs betreft, veel mensen zijn zo vervreemd van de natuur dat ze de gevaren niet meer zelf kunnen inschatten. Maar daar kun je iets aan doen. Gewoon gaan schaatsen, sleeën en genieten. En even zelf nadenken.