Hoedjesdag

Laat hoedjesdag een deceptie zijn geweest (het woord Prinsjesdag roept nu even wat te veel chagrijn op), Marianne Thieme van de Partij voor de Dieren had weer haar best gedaan.

Nu moet ik er niet aan denken dat iedereen zijn politieke stokpaardje per hoed bekend gaat maken. Stel je voor, Edith Schippers in een witte jas en met een hoed met zilveren injectienaalden en verbandgaas; Hennis Plasschaert in legeruniform en een hoed met een gouden JSF-je.

En Schulz van Haegen met een klein Fyra-tje op haar hoofddeksel, bezet met diamanten, want zoveel heeft het met elkaar wel gekost.
hoed 2Al die statements kunnen ook nog eens misverstanden opleveren want als je de standpunten van de partij niet kent, kun je de hoeden zomaar verkeerd interpreteren.

De Partij voor de Dieren zal voor weinig misverstanden zorgen. Thieme zag er weer uit als een plaatje met haar fantasie-uniform en jagershoedje. Het leek alsof ze zo het veld in zou kunnen stappen, met geweer en weitas, wat dus weer net niet de bedoeling was.

Het is makkelijk scoren met een anti-jacht-standpunt. De meeste Nederlanders zijn er tegen want zielig. Wat pas echt zielig is, is de bio-industrie. Maar tot nu toe richt Thieme haar pijlen vooral op jagers en op mensen die godsdienstige eisen stellen aan de manier van slachten.

Echtgenoot, kinderen en ik eten overigens al 25 jaar scharrel- of biologisch vlees en onze gemiddelde vleesinname per dag ligt aanzienlijk onder het landelijk gemiddelde omdat we vaak vegetarisch eten. In de praktijk leef ik dus aardig in de lijn van de Partij voor de Dieren, op mijn ideeën over de jacht na.

Maar er op stemmen zal ik niet. Ik kan slecht tegen manipulatie met beelden, tegen misbruik maken van de onbekendheid met de slacht van de gemiddelde kiezer die daarna wel weer graag een goedkope gehaktbal op zijn bord wil hebben. Die slacht moet inderdaad een heel stuk beter maar dat gebeurt nu juist bij de koosjere slacht wel. Ziehier de hypocrisie.

En ik kan slecht tegen een protocol dat de omgang met gestrande potvissen regelt maar feitelijk alleen goed is voor onze gemoedstoestand.

Maar het was een leuk hoedje.

Prinsjesdag

In tegenstelling tot Prinsjesdagen van weleer heb ik me dit jaar nauwelijks bekommerd om de hele toestand. Niks geen tv kijken, ook niet na het werk, geen nabeschouwing, geen politici en journalisten.

Er is maar één woord dat ik toevallig opving, blijven hangen: participatiemaatschappij, ongetwijfeld afkomstig uit de koker van een communicatiebureau dat al lang geleden zijn ziel heeft verkocht. Wat is dat, een participatiemaatschappij? Dat iedereen meedoet is toch inherent aan een samenleving? het zal wel weer met geld te maken hebben.

Het volk is boos, stond in Trouw. We zijn juist bang, constateerde drie dagen later Rik Torfs in dezelfde krant

Als ik even voor mijzelf mag spreken, ik ben niet bang maar boos. Echt boos. Erop achteruitgaan is op zich niet erg. Minder te besteden hebben en meer zelf betalen, zolang je het kunt opbrengen, ook niet.

Wat wel erg is dat we het doen voor de kat zijn viool. Want er verandert verder niets. De hypotheekrente wordt niet daadkrachtig aangepakt, de banken hebben hun manier van zakendoen niet wezenlijk veranderd. Er wordt naar hartelust bezuinigd op zorg, welzijn en onderwijs.

Milieuproblemen worden alleen aangepakt als het niet te veel geld kost, schone energie wordt ontmoedigd door zwabberbeleid, schaliegas ingehaald als het nieuwe goud. Kinderen zijn een hobby, succes is een keuze. En nergens zelfs maar een begin van visie te vinden.
hoeden En daarom besloot ik mij vandaag te beperken tot de hoeden op Nederlands enige semiofficiële hoedjesdag. Verheugd zette ik mij achter de pc om de hoeden te bekijken. Maar wat een teleurstelling, het zag er niet uit, een enkeling niet te na gesproken.

Zelfs aan de hoeden kun je de staat van het land aflezen: allerbelabberdst.

Ladies Day

Net gezien op de website van NRC, prachtige foto’s van dames in mooie jurken en fantastische hoeden. Ladies Day at Royal Ascot, net weer gemist op tv natuurlijk. Zonde!

Mijn in het dagelijks leven onzichtbare damesbloed gaat sneller stromen bij het zien van die beelden. Archaïsch natuurlijk, een speciale dag voor vrouwen. Maar o, wat leuk!

Eigenlijk ben ik dol op hoeden, maar wanneer draag je ze? Op een bruiloft hooguit. Of op een begrafenis, maar dan kun je moeilijk aankomen met zo’n pauwenverengeval als een van de vrouwen op de foto’s draagt.

Toen jaren geleden een hoedenwinkel in Zutphen opheffingsuitverkoop hield, heb ik voor prikje een prachtige hoed gekocht. Nooit gedragen, moet ik tot mijn schande bekennen. Als ik weer eens een mooie hoed zie, wijst Echtgenoot mij altijd fijntjes op dat feit. “Je kunt hem wel kopen, maar wanneer draag je hem? Ik herinner me dat we toen in Zutphen…”

Ja, ik weet het.

Af en toe haal ik hem tevoorschijn, mijn mooie zachtroze dameshoed. En dan valt altijd het kleine dopje, bestikt met witte pailletten er ook nog uit en daarna vind ik een hoed in de stijl van de jaren ’20, gemaakt van stro en voorzien van een zwart lint. Toen mijn oma begraven werd, vond ik dat een passende accessoire. Het is net een ouderwetse po, vindt Echtgenoot. Hij heeft dan ook geen verstand van hoeden.

De enige hoed die ik ooit echt een hele dag gedragen heb, is een chique zwarte.
Inderdaad, op een bruiloft.

Zelf kijken? http://www.nrc.nl/inbeeld/2011/06/16/zien-en-gezien-worden-tijdens-royal-ascot/