Een kind kan de was doen

Huishoudelijke hulp moet meer gegeven worden door familie, vrienden en buren, vindt de overheid. Dat is goed voor ons. We worden er socialer van en minder eenzaam.

De echte reden is natuurlijk dat er bezuinigd moet worden en staatssecretaris Martin van Rijn is niet te beroerd dat eerlijk toe te geven. Het is dan ook straks niet meer zijn probleem maar dat van de gemeentes.

En de gemeentes pakken het probleem voortvarend aan. Neem de gemeente Gouda. Kinderen tussen de 5 en de 12 jaar moeten helpen bij licht huishoudelijk werk zoals opruimen, tafeldekken en afwassen.

Maar dat is tegen het zere been, zo bleek uit een uitzending van EenVandaag waarin een alleenstaande vader uitlegde dat die maatregel echt te ver ging. Ze doen al zoveel, zei hij, en nu raakt hij ook nog zijn huishoudelijke hulp kwijt die hij kreeg omdat hij weduwnaar was. De arme stakkers die de hulp zouden moeten geven kwamen middels een familieportret in beeld. Ze hadden alle drie gewoon twee handen.

Nu heb ik niet direct zicht op de regels die gelden voor het krijgen van huishoudelijke hulp maar ik kan me niet voorstellen dat alleenstaande ouders, hoe zij ook aan die staat gekomen zijn, automatisch recht hebben op hulp. Waarom deze meneer het wel kreeg, bleef echter onduidelijk.
afwasborstels
Aan de wethouder de onaangename taak uit te leggen waarom van kinderen best mag worden gevraagd mee te helpen. En ze hield voet bij stuk. Dapper! De maatschappelijke status van kinderen is officieel immers bijna onaantastbaar.

Toch is ook de gemeente Gouda bang als wreed en kindvijandig te boek te staan en heeft ze dus onmiddellijk een persbericht op haar website geplaatst waaruit blijkt dat Gouda geen vijfjarigen verplicht aan de afwas zet. Gelukkig maar…

Ondertussen vraag ik me af wat er dan wèl van kinderen mag worden verwacht. Zelf had ik in ieder geval weinig scrupules. Zoons moesten opruimen, afwassen, tafeldekken en afruimen, stofzuigen, dweilen, de wc en de douche schrobben, boodschappen doen en zo meer. Dit natuurlijk niet allemaal meteen vanaf vijf jaar maar op die leeftijd werden ze wel langzamerhand ingewijd in de geheimen van het huishouden.

Ze hebben er niets aan overgehouden, behalve een aantal huishoudelijke vaardigheden. Zolang het huiswerk en hun sociale leven er niet onder lijdt, mogen kinderen ook hun handen uit de mouwen steken. Zolang een vijfjarige niet een afwas van drie dagen te verwerken krijgt of op een trapje staand de ramen moet lappen, lijkt me daar niets mis mee.

Tante

Alles is anders in China, dus ook de gebruiken na een geboorte verschillen nogal met de Nederlandse.

Allereerst de zorg voor de kraamvrouw. Zij krijgt ander eten dan de rest van de familie: veel orgaanvlees als niertjes en lever, en eten waar je, aldus mijn schoondochter, van gaat zweten omdat er bijvoorbeeld gember in zit. En zweten is goed want daardoor verdwijnt alle onreinheid.

Berekent de Nederlandse kraamhulp exact het aantal uren dat zij in een gezin doorbrengt, in China trekt de hulp (aji of ‘tante’ genoemd) een maandlang bij de familie in.

Een maandlang 24-uurszorg! Maar de zorg blijft wel beperkt tot moeder en kind, in ieder geval, de tante hóeft niet meer te doen dat dat. Schoondochter concludeerde terecht dat de Nederlandse kraamhulp dan wel heel efficiënt moest zijn.

De eerste twee ‘tantes’ die de zorg voor Schoondochter en Kleindochter op zich hadden genomen, bevielen niet. De eerste had geen idee wat ze moest doen, de tweede deed niets dan klagen over de vele trappen die ze moest beklimmen en kwam verder nergens meer toe. Zoon slaagde erin de beide tantes de deur te wijzen zonder ze te beledigen. Knap werk…

Toen kwam de derde tante en dat was een schot in de roos. IJverig pakt ze het huishouden aan, sopt en boent, kookt niet alleen voor de kraamvrouw maar voor het hele gezin, kortom, geen moeite is haar teveel. En, heel belangrijk, ze besteedt veel aandacht aan hygiëne. Hoera voor tante nummer drie!