Zaterdag 30 juli 2011. Of was het ergens in de jaren ’70…?
Vanochtend wilde Echtgenoot naar de kringloopwinkel om te kijken of daar misschien voor een habbekrats een leuk kastje te vinden was voor zijn troep. Kastjes genoeg maar geen leuke en al helemaal niet voor een habbekrats.

Wel hing er een penetrante jaren ’70-lucht in de winkel. Dat kwam van de meubels die opa en oma nog in huis hadden gehad, de complete inrichting van mijn schoonouders in donkerbruin massief eiken, een dressoir dat sprekende gelijkenis vertoonde met dat waar mijn moeder ooit trots de hand op had gelegd en grijsgewolkte geëmailleerde pannen waaraan ik mij zelf ooit heb bezondigd. En ik was zo blij dat die jaren voorbij zijn…

Weg daar! Snel naar huis voor een 21e-eeuwse kop Senseo.

Maar onderweg bedacht ik dat het brood op was en daarom reden we door naar onze onvolprezen buurtsupermarkt. Ik wreef mijn ogen uit toen ik naar de ingang liep.
Twee gefossiliseerde overblijfselen uit het tijdperk dat ik net had ontvlucht, stonden op de stoep. Eentje met een spandoek waarmee de argeloze bezoeker werd gewaarschuwd voor producten uit Carmel en Jaffa en een die kaartjes uitdeelde waarop je je handtekening kon zetten tegen de verkoop van spullen uit Israël.

Voor mijn geestesoog verscheen Sietse Bosgra (nooit van gehoord? prijs je gelukkig!) die het in de jaren ’70 bestond in boodschappenkarretjes te graaien om er producten uit Zuid-Afrika uit te halen en de koper te confronteren met zijn misdadige keuze.

Nu heb ik het sowieso gehad met mensen die mij op straat proberen te overtuigen van hun politieke voorkeur, favoriete goede doel of een nieuw soort frisdrank. Maar iemand die mij wil overhalen me achter een van de strijdende partijen in het Midden-Oosten te scharen, is pas echt aan een nutteloze missie begonnen.

Je schijnt geen afgewogen standpunt in te kunnen nemen maar je moet pal voor de een dan wel voor de ander staan. En dat vertik ik. Ik erger me al jaren wezenloos aan beide zijden. Ze gebruiken beide geweld, spelen beide smerige spelletjes en ik zou waarachtig niet weten waarom ik een van beide mijn steun zou moeten betuigen.

En willen de jaren ’70 dan nu eindelijk vertrekken?