Ik heb keuzestress. Ik heb altijd keuzestress vlak voor de verkiezingen, maar het is nog nooit zo erg geweest als nu.
Er zijn een aantal politieke partijen die geen aandeel hebben in mijn keuzestress. Zoals de PVV, Forum voor Democratie en dergelijke. Een uitzondering maak ik voor de VVD. Niet dat die partij op mijn lijstje van kanshebbers staat. Wel omdat hij hoog in de peilingen staat, en omdat ik inmiddels een ernstige allergie heb ontwikkeld voor Halbe Zijlstra.
Ik verplaats me na een VVD-praatje altijd maar even in een werkloze 55-plusser die vandaag op de radio heeft gehoord dat er werk genoeg is en dat zijn WW-uitkering opnieuw korter gaat duren. Immers, werk moet lonen! Een werkloze met twee kinderen krijgt nu evenveel als een politieagent, zegt meneer Zijlstra. Ja, dat klopt. Maar aan welke kant zit het probleem dan eigenlijk, meneer Zijlstra?
Daarnaast moet deze 55-plusser aanhoren dat ‘we allemaal’ hebben geleden onder de crisis maar dat ‘we’ nu weer gaan profiteren. Waarvan, zal hij of zij zich afvragen. Hoort hij of zij überhaupt wel bij ‘wij’? En ook als je nu denkt dat je wel bij ‘wij’ hoort, moet toch ergens de angst knagen dat dit zomaar weer kan veranderen.
Voeg daarbij de brutale claim dat het kabinetsbeleid de crisis heeft gekeerd, en mijn bloeddruk stijgt tot ongekende hoogte. Maar genoeg over de VVD. Want was dit maar mijn enige stressfactor. Ik hoef straks alleen maar NIET het rondje voor een VVD-politicus rood te maken. Grote vraag is welk rondje dan wel.
Al weken zweef ik. Ik lees partijprogramma’s, vul stemwijzers in en kom de ene keer bij heel enge partijen uit, de andere keer bij meer mainstream clubs. Ondertussen nadert 15 maart met rasse schreden.
Ik ga hier dus alleen niet uitkomen. Wat ik daarom graag zou willen: Stemtinder, net als vorige keer. En dan met alle mensen die op de lijst staan, niet alleen de lijsttrekkers. Dan kan ik lekker populistisch bepalen wie mijn stem krijgt.