Daar was er weer een: een ‘conferentie’ over leiderschap: The Global Leadership Summit. Een christelijke welteverstaan. Belangrijkste boodschap: blijf gefocust. Althans, volgens het Nederlands Dagblad dat en passant meedeelde dat Concoleeza Rice per videoboodschap aanwezig was.

Rice, was dat niet die minister van Buitenlandse Zaken onder Bush? Wat moet die op een christelijke conferentie? Wat verder het nut van de bijeenkomst was, is mij niet duidelijk geworden.

Was vroeger de summit voorbehouden aan mensen als Gorbatsjov, Reagan en Thatcher, tegenwoordig mogen ook normale mensen op summit gaan. De democratisering schrijdt voort.

Wat is dat toch met leiderschap? Is er ondanks voornoemde democratisering toch weer behoefte aan? Ik hoor nooit iemand roepen om meer leiders, hooguit om andere.

Ik hoor wel veel over mensen die zelf graag willen leiden. En daartoe een summit, conferentie, symposium, leiderschapscursus of wat dan ook bezoeken.

Het verslag in het Nederlands Dagblad citeert een bezoekster van de Summit: zij had zelf helemaal niets met leiderschap maar zij en haar echtgenoot “ervaren dat dat gaat komen. God heeft het in ons hart gelegd en we zijn bevestigd door mensen die we totaal niet kennen. Ons hart ligt bij de daden doen die Jezus deed: rondtrekken, bevrijden en genezen.”

Ook een merkwaardig verschijnsel in het christelijke wereldje: leider-echtparen. Hij voor het onderwijs, zij voor het pastoraat, zoals ik laatst las. Ik weet dat christenen niet vaak voorop lopen bij maatschappelijke ontwikkelingen maar ik werd er toch wel weer treurig van.

Toch typisch trouwens dat niemand ooit de roeping krijgt wc’s schoon te maken of de afwas te doen. Maar ja, daar zijn ook geen spetterende summits voor te organiseren. En een echtpaar krijg je er ook niet altijd voor…