Ha, het feminisme is weer helemaal terug. De ene columnist buitelt over de andere heen om een duit in het zakje te doen. Bij Pauw&Witteman mogen een psycholoog en een hersenwetenschapper zich over het fenomeen uitspreken. En ik doe lekker mee, ik ben per slot van rekening vrouw èn feminist. Jawel meneer!
Aanleiding is een folder van Bart Smit met reclame voor speelgoed. En wat voor reclame: meisjes spelen met roze stofzuigertjes en lila strijkijzertjes (net als mama!) en jongens worden voorbereid op een carrière als wetenschapper middels mini-microscopen. Meisjes wordt de verpleegstersrol toebedeeld met een uniformpje met de tekst nurse in training, op die van de jongens staat docter in training.
Zijn we met een rotvaart teruggegleden, tegelijk met de crisis, naar de jaren ’50 of zijn de jaren ’50 stiekem nooit verdwenen? Is Bart Smit hoogstpersoonlijk met een inferieur soort beschavingsoffensief begonnen? Of zijn er simpelweg te veel moeders en oma’s die vinden dat het huishouden de ultieme bestemming van dochterlief is? Of vinden vaders en opa’s dat? Ik zou werkelijk niet weten welk antwoord van toepassing is.
Nu zijn er mensen die vinden dat de kool het sop niet waard is. Feministen kunnen zich beter druk maken om vrouwenbesnijdenis, of om de erbarmelijke positie van vrouwen in landen waar de emancipatie nog niet zijn zegenrijke arbeid heeft verricht. Maar dat is natuurlijk net zo iets als tegen iemand die vergaat van de kiespijn zeggen dat hij blij mag zijn dat zijn been er niet af ligt.
De folder van Bart Smit is wèl erg want stereotypen hebben de akelige neiging zich als norm te gedragen. En als je dan niet de mazzel hebt dat je ouders zelfstandig kunnen nadenken, kan het zo maar zijn dat een talent van een meisje dat toevallig stereotypgewijs op het terrein van jongens ligt, voorgoed verloren gaat. Omgekeerd geldt uiteraard hetzelfde.
Stereotypen zorgen ervoor dat kinderen zich niet vrij kunnen ontwikkelen en dat strijdt met mijn geloofsovertuiging die elk mens ziet als een uniek wezen, met recht op de vrijheid zelf te kiezen.
Feministen maken zich dus met een goed geweten druk om achterlijke folders. Dat weerhoudt ons er overigens niet van ons de volgende keer weer op te winden over vrouwenbesnijdenis, glazen plafonds, gebrek aan gelijke beloning en schaamlipcorrectie.
