Ook omroepen ontsnappen niet aan reclame maken voor zichzelf. In de barre strijd met ‘de commerciëlen’ wordt immers geen middel onbeproefd gelaten. Topsalarissen voor presentatoren bijvoorbeeld, want anders gaan ze weg. En vreselijke programma’s als Op zoek naar Zorro.
Maar reclame maken voor jezelf is niet altijd makkelijk.

Neem de NCRV. De C staat officieel nog altijd voor christelijk maar teveel aan God refereren is lastig. God is nu meer het terrein van de EO. Maar wacht, zullen de reclamemensen hebben gedacht, geloven is er ook nog. Dat woord roept de sfeer op van ‘iets met God’ maar is tegelijkertijd voldoende vaag hem er niet meteen bij te hoeven halen.

En dus kunnen wij regelmatig genieten van vier gezichten die allemaal ‘ik geloof’ zeggen. Waarin blijft onduidelijk tot het laatste gezicht aan de beurt is. Het is een mevrouw van een jaar of vijftig en ik krijg altijd koude rillingen van haar. Ze lijkt me een welzijnswerker die in haar vrije tijd ook nog nuttige dingen doet en GroenLinks stemt of SP.

Ze heeft haar haar geverfd in de veronderstelling dat ze er dan wat jonger uitziet, wat overigens niet het geval is, en ik vermoed dat ze wijde kleren draagt die licht overgewicht moeten verdoezelen. Het is het type dat je vroeger uitsluitend in biologisch-dynamische winkels tegenkwam en die het stiekem best met zichzelf getroffen hebben.

“Ik geloof in mensen,” zegt ze en trekt daar een net iets te voldaan gezicht bij. In mensen geloven, daar kun je alle kanten mee op maar het klinkt goed en je kunt er niets lelijks van zeggen.
Het warme bad van de NCRV. Jammer dat het zo ondiep is.