Lelijkste kerk

Je kon erop wachten. Na de verkiezing van de mooiste gesloopte kerk van het Nederlands Dagblad, waarmee de krant een licht masochistische inslag verraadt, volgt de verkiezing van de lelijkste kerk die nog niet is gesloopt. Uitschrijvers zijn de satirische website www.goedgelovig.nl en www.staatgeschreven.nl.

De lelijkste kerk kiezen is even moeilijk als de mooiste, ook als ik mij beperk tot mijn woonplaats Leeuwarden. En bovendien niet van gevaar ontbloot. Wie weet waar al te boude uitspraken toe kunnen leiden! Straks ben ik nog voor langere tijd buitengesloten van Woord en Sacrament en dat is mogelijk schadelijk voor mijn zieleheil.
kerk Barcelona
Er zijn namelijk mensen die denken dat je hen niet leuk vindt als je hun kerkgebouw niet weet te waarderen. Volkomen ten onrechte uiteraard. Ik heb in een kotslelijk huis gewoond, dat durf ik best te zeggen. Toch kreeg ik daardoor geen hekel aan mijzelf.

Maar wat zijn er allemachtig veel lelijke kerken gebouwd! Smaken verschillen maar sommige kerkgebouwen zijn zo intens lelijk dat je er de hand van een architect in vermoedt die een hekel heeft aan het christendom en zijn talenten heeft ingezet om anderen daarin mee te krijgen.

De foto’s op staatgeschreven.nl spreken boekdelen. Betonnen dozen, zielloze stenen bakken, zorgvuldig ontdaan van alle sprekende kleuren. De meest voorkomende kleur is beige en daarna grijs, afkomstig van vale baksteen en kaal beton.

Soms vraag ik mij af of je de bedenkers van zulke gebouwen niet strafbaar kunt stellen. De architect zou niet meteen de gevangenis in hoeven maar een taakstrafje is hier en daar best op zijn plaats.

Hij (of zij) kan dan gewoon de kwaliteiten gebruiken die hij geacht wordt te hebben. De taakstraf bestaat dan uit het ontwerpen van een nieuw kerkgebouw voor de gemeente die hij eerst voorzien heeft van een monstrum.

Boetedoen heet dat in goed-christelijke termen.

Maastricht

Afkicken van een paar dagen Maastricht. Het klinkt ernstig en dat is het eigenlijk ook wel.

Dat Maastricht leuk en mooi is, wisten Echtgenoot en ik al want we waren er eerder geweest. Maar toch, als je er weer bent, weet je weer hóe mooi.

Allereerst is Maastricht nog maar half Nederlands. Je kunt je er verstaanbaar maken, hoewel je soms twee keer je bestelling moet doen omdat de ober het niet verstond; menu’s geven soms problemen omdat ze in onvervalst Maastreechs zijn geschreven.

Daar kwamen wij makkelijk overheen. Wat is er heerlijker dan om een uur of elf een cappuccino drinken aan het Vrijthof, of een glas witte wijn bij de salade niçoise in de schaduw van het oude stadhuis? Niets.

En laat het Fries Museum een prachtige zilvercollectie hebben, het goud van de schatkamer in de Sint Servaasbasiliek is andere koek. Ik kwam bijna verblind weer buiten. Goud, edelstenen, een groot borstbeeld van de Heilige en een gouden schrijn waar je je vakantiespullen voor twee weken in kwijt kunt. Je zou er Rooms-katholiek van worden.

Zelfs het weer is er anders. Wij hebben geen drup regen gehad zolang we veilig in het zuiden waren maar de op de dag van terugkomst ging het mis. Hoe noordelijker, hoe kouder en hoe meer regen. Tot we ten slotte in Leeuwarden bijna letterlijk van de weg spoelden.

Nu kijken we bij het weerbericht op de tv niet alleen naar het noorden maar ook, zelfkwellers die we zijn, naar het zuiden.
Daar is het warm. En droog. En mooi…