Occupied

Nog tot 31 augustus is de serie op Netflix te zien: Occupied, of op zijn Noors Okkupert. De serie stamt uit 2015. Lang verhaal kort: Noorwegen exporteert uit milieuoverwegingen geen olie en gas meer, en daar is Europa niet blij mee. De Russen bezetten op verzoek van de EU de Noorse olie- en gasvelden en nemen die over. En Noorwegen zelf.

Ik ben eraan verslingerd geraakt, wat een nadeel is want ik heb vorige week de laatste aflevering van de laatste, derde serie gezien. En nu moet ik afkicken van het prachtige Noorse landschap, van de Noorse taal, en van de politieke verwikkelingen die nog het meest gelijkenis vertonen met palingen in een emmer snot.

En natuurlijk van de personages als de mateloos irritante Russische ambassadeur Irina Sidirova, die haar vredelievende voornaam geen eer aan doet. En de steeds grimmiger kijkende en steeds meer in Russisch vaarwater verzeilende hoofd van de Noorse veiligheidsdienst Hans Martin Djupvik, en zijn vrouw die rechter is en die in alle stress juridisch zuiver wil blijven handelen. Daarmee speelt ze niet zelden de Russen in de kaart.

En neem minister-president Jesper Berg, die in eerste instantie nog meent dat hij de Russen tegenspel kan bieden maar later vlucht naar Parijs en via videogames leiding geeft aan het Noorse verzet. Zijn opvolger is zijn voormalig persoonlijk assistent Anita Rygg, maar zij blijkt uiteindelijk geen partij voor zowel de Russen als het Noorse parlement. Met andere woorden, Borgen, maar dan Noors en in oorlogstijd.

Een paar zaken blijven hangen: een verdeeld Europa slaat nog geen deuk in een pakje boter, politieke leiders gokken op de gewenste uitkomst en hopen dat ze alle benodigde informatie hebben. Sommige mensen zijn dapper (omdat ze boos zijn, teleurgesteld, verliefd, of omdat ze niks te verliezen hebben) maar de meesten zijn bang of gehecht aan hun luxe bestaan. En als de omstandigheden veranderen, verandert iedereen mee.

Maar vooral: wie oorlog koste wat kost wil vermijden, betaalt uiteindelijk de hoogste prijs, namelijk met zijn vrijheid. Ga die serie nog eens zien, dames, heren en non-binaire politici. Snel, voordat het 31 augustus is, of voordat de steun voor Oekraïne alsnog verkruimelt.

Breivik en Nederland

Het was te verwachten. Nu de kruitdampen zijn opgetrokken, beschieten Nederlandse politici elkaar met verwijten. Heeft Geert Wilders wel voldoende duidelijk gemaakt dat hij de actie van Breivik veroordeelt? Nee, vindt Tofik Dibi.
Ik had niet anders verwacht. Job Cohen legt ook een verband met Breivik en de PVV. Wilders kan het niet bij een verklaring laten, vindt hij.

Merkwaardig dat wat Nederlandse moslims na nine eleven niet verweten mocht worden (en terecht!), nu zonder pardon bij de PVV wordt neergelegd.

Valt Wilders dan niets te verwijten? Zeker wel, zijn taalgebruik is stuitend, zijn omschrijvingen van de problemen zwaar over de top en zijn oplossingen onuitvoerbaar of ridicuul.
Maar evenmin als je de gemiddelde moslim terreurdaden in de schoenen kunt schuiven, kun je Wilders verantwoordelijk houden voor Breiviks wandaden.

Emile Roemer is, voor de zoveelste keer, een van de weinige Nederlandse politici die in ieder geval probeert zo objectief mogelijk te blijven. Er is geen direct verband, zegt hij. En terecht, zeker nu er stukje bij beetje meer bekend wordt over Breivik.

Maar voor de grootste krokodillentranen moet we over de grens, naar Turkije.

In de Volkskrant las ik het volgende:
‘De mensenrechtencommissie van het Turkse parlement kondigde aan dat zij delegaties naar landen wil sturen om geweld tegen Turkse immigranten te onderzoeken. ‘We dachten dat racisme nooit meer zou terugkeren’, zegt voorzitter Ayhan Sefer Üstün. ‘Maar het is teruggekeerd in de vorm van islamofobie.’

Ach gut, ze zijn vast even vergeten dat Turkse christenen het vele malen moeilijker hebben dan moslims in West-Europa…