De baard is terug. Ik dacht het al eerder maar sinds gisteren weet ik het zeker. Een van de Zoons stak onverwacht zijn bebaarde gezicht om de deur (‘Kijk mam, een baard! Hoe vind je hem?’) en bevestigde mijn indruk dat steeds meer mannen een baard dragen. Jonge mannen vaker dan oudere, trouwens.

Gisteravond zag ik bij DWDD Daniël Lohues met een enorme baard, met veel wit erin. Mooi! De gitarist van Triggerfinger draagt ook al zo’n fraai exemplaar en George Clooney zag ik met baard, evenals half mannelijk Hollywood. Sterker nog, wie eenmaal beard intikt op Google afbeeldingen, duizelt het van de bebaarde beroemdheden, sommigen nauwelijks nog herkenbaar.

Ik ben er blij mee. De metroseksueel die een paar jaar gelden de straten onveilig maakt, werkte me altijd een beetje op de zenuwen. De metroseksueel was, voor wie het is vergeten of heeft verdrongen, een man met vrouwelijke trekken als daar zijn: gevoelig, meelevend en zachtaardig. En baardloos. Geef mij maar een echte man, vrouwen zijn er al genoeg.

Echtgenoot laat zich vooralsnog helaas niet vermurwen een fullgrown baard te laten staan. Een sik is het maximum aan gezichtsbeharing, meer praat ik er niet aan. Jammer! Zo’n mooie witte baard, wie wil dat nou niet? En het lijkt me ook zo makkelijk om niet meer te hoeven scheren ’s morgens vroeg.

Het is ook een beetje jaren ’70-nostaligie, ik geef het eerlijk toe. Een van de weinige leuke dingen uit dat decennium was de baard. En het doet ook een beetje denken aan de 19e eeuw, toen iedere zichzelf respecterende man een baard droeg. Het enige wat onze aanstaande koning wat mij betreft van zijn voorganger Willem III mag overnemen, is zijn baard.

Rest mij nog mijn medelijden uit te spreken met de man die niet voldoende haargroei op het gezicht heeft om een fatsoenlijk baardje te kweken. Troost u: ook deze mode gaat gewoon weer over!