Sport

Als ik nog geen hekel aan sport had gehad, dan had ik het nu wel gekregen. Of je nu de tv of de radio aan doet, er hangt altijd wel iemand aan de ringen (of niet meer), er zwemt iemand heel hard, of er kukelt iemand van een fiets. En daar gaat het dan verder de hele avond over. En in de morgen volgt de herhaling.

Sport is raar, de Olympische Spelen zijn heel raar. De zwembaden in Rio bevatten groen water in plaats van blauw en hoe dat komt weet niemand. Verder blijkt ook golf een olympische sport te zijn terwijl ik tot nu toe dacht dat het vrijetijdsbesteding was voor ouderen die zich vervelen. En dan TeamNL, alleen de naam al!

Er is wel een voordeel aan dat dit nadeel: eindelijk een fatsoenlijke hoeveelheid detectives, en het zijn niet eens allemaal herhalingen! Well done, NPO! Mijn favoriet: Vera. Zo schommelmoeke die met haar iets te hoog stemmetje voor haar imposante lijf, iedereen ‘love’ en ‘pet’ noemt. Ook als daar geen aanleiding toe is.

Maar ze houdt niets van haar lievigheid over als ze mensen ondervraagt. Dan priemen de bruine ogen. Minpuntje is wel dat ze haar haar heeft geverfd want dat past niet bij haar karakter en haar kleding: zo uit de rekken van het Leger des Heils.

Vera lijkt sprekend op de oma die in mijn eigen versie van Roodkapje figureerde. Geen schatje in een bloemetjesjurk maar een die whisky drinkt (check!) en sigaren rookt (komt misschien nog). Dat moest Roodkapje dan ook komen brengen, in plaats van koekjes.

Whisky en sigaren zijn, met mate geconsumeerd uiteraard, een stuk gezonder voor je dan sport. Topsporters gaan eerder dood en hebben ook nog eens een aantal jaren van hun leven uitsluitend aan hun sport gewijd. Die jaren moet je er dus ook nog vanaf rekenen. En is sporten goed tegen overgewicht? Ach, Vera leeft ook nog.

brenda

Koken of sport?

Zap alle Nederlandstalige tv-zenders langs en wat zie je? Koken of sport.
Wat de ene helft van Nederland eraan eet, sport de ander er weer af, lijkt het wel.

Allereerst is daar tennis. Onmiddellijk herkenbaar aan gravel met witte strepen, een pok-pok-pok-geluid en, in geval van damestennis, “Aaaargh!” of “Ahhhhg”. Daarnaast is de puntentelling onbegrijpelijk en het spel zelf dodelijk saai.

Verder kun je zeker op prime-time geen zender passeren zonder een heel scherm vol voetbalkenners te hebben gezien. In een mij volstrekt onverstaanbaar jargon bespreken mannen van middelbare leeftijd de kansen van het Oranje-elftal.

Nog erger is dat de reclameblokken, die toch al op zijn best een noodzakelijk kwaad zijn, bijna niets anders meer laten zien dan spullen die met de EK te maken hebben. Met name supermarkten doen hun uiterste best de milieuvervuiling een handje verder te helpen met tonnen aan oranje plastic rommel, voorzien van wegwerpbatterijen.

En na het EK komen de Olympische Spelen. Een project dat meer geld verspilt en dat door nog grotere graaiers wordt geleid, moet nog uitgevonden worden. Sinds de triomfen die het Bavaria-jurkje in Zuid-Afrika vierde, putten de bobo’s zich uit in het beschermen van de grote brouwerijen en andere multinationals die waar voor hun reclamegeld willen. Ach gut, dat verlies je toch…

Het kan best zijn dat ik nog meer grote sportevenementen heb gemist, maar deze zijn onontkoombaar.

Dan het koken. Misselijk word ik ervan, al die programma’s met een wedstrijdje koken. Ik kan niet nagaan of de chef-kok gelijk heeft. Had de vis echt nog een citroentje nodig? Was de tagliatelle inderdaad te gaar? Wat een gezever om niks.

Nog erger wordt het als met de klok op het scherm binnen 20 minuten een complete maaltijd op tafel moet worden gezet. Dan zie je van die arme stakkers die van haast en zenuwen bijna hun vingers eraf snijden. Al doen ze het zichzelf aan natuurlijk.

Alleen Jamie Oliver mag nog van mij, maar dat zal deels komen door de moedergevoelens die hij bij me wakker roept. Zo’n leuk ventje! En alles lekker vers!

Voor een ding ben ik de KRO hondsdankbaar: op elke voetbalavond zendt zij een Engelse detective uit. De KRO heeft voor mij nu al het hele sportseizoen gewonnen.