We hebben het weer gehad: Koningsdag, de vijfde op rij na een eeuw Koninginnedag. Ik moet zeggen, het gaat wennen. Gelukkig is de rommelmarkt gewoon gebleven en blijven de koningsspelen beperkt tot het basisonderwijs.
Eerst naar de rommelmarkt dus, waar ik een kop en schotel scoorde, die later niet bij elkaar bleek passen. Te lui geweest om de leesbril op te doen. Maar ach, 50 cent… En het is ondanks dat best een leuk setje.
Helaas maakte ik de fout daarna de televee aan te doen. Fijn dat de koning met aanhang naar Groningen waren gegaan, maar dat de bewoners die lijden onder de aardbevingen opschieten met “ach, wat naar” en “ik hoop dat u moed houdt”, waag ik te betwijfelen.
Niemand die de man aansprak op zijn aandelen Shell, toch geen onbekende in het NAM-verhaal. Toegegeven, dat doe je ook niet snel op iemands verjaardag, maar als je huis op instorten staat, word je dat vast vergeven.
Koningsdag lijkt een licht hersenverwekend effect te hebben op de onderdanen. En dan heb ik het nog niet eens over volwassen vrouwen met grote oranje strikken in hun haar.
Daarna deed ik nog iets doms, ik keek op Twitter. Naast vrolijk beeldmateriaal van oranje tompouces en vioolspelende meisjes die er net een les of tien op hebben zitten, ging er ook het nodige chagrijn rond. Niet zozeer van republikeinen, die zijn zo langzamerhand evenzeer deel gaan uitmaken van de folklore als de vrijmarkt.
Het chagrijn kwam van een aantal landgenoten die zich hebben gestoord aan de omvang en kledingkeuze van de oudste dochter van de koning. Ik begrijp nooit zo goed waarom je daarover zou moeten twitteren. Welke gevoelloze ellendeling doet dat nu een kind van 14 aan?
Het is dat het niet kan, maar het liefst zou ik een nieuwe Koningsdagspel in het leven roepen: maak een foto van al die twittereikels en hang die de volgende Koningsdag in groot formaat op een muur. Amalia mag er dan rotte eieren naar gooien, of beter nog, de telefoons waarop die Twitteraccounts staan. Dat zal ze leren. Lang leve Amalia!
