Hitteplan

Ik zal maar met de deur in huis vallen: ik kan heel slecht tegen hitte. Van hitte krijg ik acute hersenverweking, ik kan niet meer denken, mijn humeur holt achteruit, ik laat alles uit mijn handen vallen en loop overal tegenaan. Hoe hoger het kwik, hoe bezorgder Echtgenoot mij gadeslaat.

Dit stukje schrijf ik dan ook ’s avonds, als de temperatuur gedaald is tot een net aanvaardbare 23 graden Celsius.

Maar ondanks mijn toestand schoot ik in de lach toen ik vanmorgen vroeg op de radio op de hoogte werd gebracht van Het Hitteplan. Zo gauw de temperatuur in de richting van de 30 graden lijkt te gaan, trekt onze regering een heus Hitteplan uit de kast. De overheid als schooljuf.

Een vrouw vertelde met bezorgde stem op de radio over ‘kwetsbare mensen’ op wie extra gelet moest worden. De GGD’s en verzorgingstehuizen hebben inmiddels hun eigen Hitteplannen en daarom moet nu het overige volk worden aangespoord ‘extra op elkaar te letten’. De adviezen luiden: drink voldoende, vermijd inspanning, blijf uit de hitte, zorg voor koelte en steek een helpende hand uit. Goh, daar was ik zelf nou nooit opgekomen…

Daar komt bij dat ik allergisch ben geworden voor het woord kwetsbaar. De betekenis van dat woord is zo opgerekt dat zo’n beetje alles kwetsbaar is geworden. Ikzelf dus ook, en laat uitgerekend dat kloppen. Ik ben hartstikke kwetsbaar met mijn hittezwakte! Ik wil een plan!

954940_79337750Mijn Hitteplan bestaat uit de volgende zaken: iemand die mij koelte toewuift terwijl ik mij in een ligstoel bevind, iemand die mijn boek vasthoudt en tijdig de bladzijden omslaat, iemand die mij regelmatig van afwisselend een glas water en een glas koele witte wijn voorziet.

Kijk, overheid, dát is nog eens een Hitteplan!

Prinsjesdag

In tegenstelling tot Prinsjesdagen van weleer heb ik me dit jaar nauwelijks bekommerd om de hele toestand. Niks geen tv kijken, ook niet na het werk, geen nabeschouwing, geen politici en journalisten.

Er is maar één woord dat ik toevallig opving, blijven hangen: participatiemaatschappij, ongetwijfeld afkomstig uit de koker van een communicatiebureau dat al lang geleden zijn ziel heeft verkocht. Wat is dat, een participatiemaatschappij? Dat iedereen meedoet is toch inherent aan een samenleving? het zal wel weer met geld te maken hebben.

Het volk is boos, stond in Trouw. We zijn juist bang, constateerde drie dagen later Rik Torfs in dezelfde krant

Als ik even voor mijzelf mag spreken, ik ben niet bang maar boos. Echt boos. Erop achteruitgaan is op zich niet erg. Minder te besteden hebben en meer zelf betalen, zolang je het kunt opbrengen, ook niet.

Wat wel erg is dat we het doen voor de kat zijn viool. Want er verandert verder niets. De hypotheekrente wordt niet daadkrachtig aangepakt, de banken hebben hun manier van zakendoen niet wezenlijk veranderd. Er wordt naar hartelust bezuinigd op zorg, welzijn en onderwijs.

Milieuproblemen worden alleen aangepakt als het niet te veel geld kost, schone energie wordt ontmoedigd door zwabberbeleid, schaliegas ingehaald als het nieuwe goud. Kinderen zijn een hobby, succes is een keuze. En nergens zelfs maar een begin van visie te vinden.
hoeden En daarom besloot ik mij vandaag te beperken tot de hoeden op Nederlands enige semiofficiële hoedjesdag. Verheugd zette ik mij achter de pc om de hoeden te bekijken. Maar wat een teleurstelling, het zag er niet uit, een enkeling niet te na gesproken.

Zelfs aan de hoeden kun je de staat van het land aflezen: allerbelabberdst.