Staken

Het hele onderwijs staakte. Dat wil zeggen niet ‘al het onderwijzend personeel’, maar onderwijzend personeel van basisschool tot universiteit. En dat was voor de eerste keer. Het water staat het onderwijs tot aan de lippen, maar dat wisten we al.

Niet alleen in het onderwijs, in de hele publieke sector staat het water tot aan de lippen. Dus ook in de zorg, bij de politie, de rechterlijke macht, en zo meer. Maar omdat er steeds per sector gestaakt en gedemonstreerd wordt, lijkt het alsof die sectoren ten opzichte van elkaar moeten gaan bewijzen hoe erg het wel niet is, en dat er juist bij hen ècht meer geld bij moet.

Het resultaat is voorspelbaar. “Wat nou, salarisverhoging,” hoorde ik een werknemer in de zorg zeggen. “Hoeveel denk je dat ik verdien? Ik zou m’n handen dichtknijpen met zo’n inkomen!” Het probleem ligt uiteindelijk ook niet bij het al dan niet te lage salaris op zich. Het werkelijke probleem is dat je heel aardig moet verdienen – al dan niet met z’n tweeën maar zeker als je alleen de kost verdient – wil je niet meer in aanmerking komen voor toeslagen. En dat is raar. Want als je een hbo-functie hebt en je kunt daarmee niet genoeg verdienen om gewoon je gezin te kunnen onderhouden, dan is er iets behoorlijk mis.

Het is het bekende verhaal. Jarenlang is er bezuinigd op lonen, behalve dan dat er af en toe een procentje bij komt. Maar zoals cijfers van de Rabobank al aantoonden, is het besteedbaar inkomen er in de afgelopen veertig jaar nauwelijks op vooruitgegaan. Wie er wel op vooruitgingen waren de grote bedrijven met hun aandeelhouders, die ook nog eens voor een deel in het buitenland zitten. En die bedrijven sloten bovendien deals met de belastingdienst waardoor winsten kunstmatig werden gedrukt, en soms zelfs helemaal niets werd betaald. Want ja, die banen, hè…

Maar de wal keert het schip al. Scholen moeten nu dure ZZP’ers inhuren, hun eigen oude werknemers. Ziekenhuizen idem dito. Tel uit je winst!

De vakbonden lijken alleen machteloos toe te kunnen kijken. Bestrijden de bonden elkaar? Gunt de onderwijsbond de politiebond niks? Zijn de bonden definitief te klein geworden? Ondertussen spint de overheid garen bij deze gang van zaken. Je gooit een paar miljoen hier over de schutting, een paar miljoen daar, waar maar het hardst wordt geschreeuwd, gedemonstreerd of gestaakt. En verder is het gewoon pappen en nathouden, want mensen die in de publieke sector werken, hebben hun werk meestal niet uitgekozen omdat je er zo lekker mee verdient. Die laten de boel heus niet in de steek.

Er zit maar één ding op. Staken. En dan allemaal, de hele publieke sector, politiemensen, de rechterlijke macht, ziekenhuispersoneel, onderwijspersoneel, mensen die in de zorg werken. Stel je voor, alle mensen in de publieke sector doen helemaal niets meer, één dag is al genoeg. Maar zo lang zij de handen niet ineenslaan, worden ze tegen elkaar uitgespeeld.

Efficiencyslag

Het ziekteverzuim in de zorg is zo groot dat het een half miljard per jaar kost. Reden: overwerkte verpleegkundigen, psychologen en zo meer. De recherche kan maar één op de vijf gevallen van criminaliteit goed behandelen, meldt de Nederlandse politiebond. Reden: te weinig mankracht (‘2000 mensen erbij is een druppel op de gloeiende plaat’), en een stortvloed aan papierwerk en administratie. Dat werpt weer een heel ander licht op de verheugende mededeling dat de criminaliteitscijfers dalen. Het onderwijs kwam met soortgelijke verhalen: te weinig mensen en geld waardoor het project Passend Onderwijs gevaar loopt. Gevolg: steeds meer thuiszittende kinderen.
De rechterlijk macht klaagt over ontoegankelijkheid van de rechtsspraak en overbelasting van het systeem. ‘Sinds 2010 zit de Rechtspraak in een neerwaartse spiraal van bezuiniging en kwaliteitsverlies’, zegt Astrid Creutzberg, rechter in Midden-Nederland.

De verhalen zijn niet nieuw, een korte zoektocht leverde vergelijkbare berichten in vrijwel alle afgelopen jaren vanaf 2008. De reden is ook duidelijk: er kwam steeds minder geld voor onderwijs, zorg, defensie en het overheidsapparaat. Maar op de een of andere manier dringt het maar niet tot de beleidsmakers door dat de mensen in deze sectoren al jaren worden overbelast.

Er werden altijd wel weer toverwoorden opgeduikeld om de bezuinigingen – al dan niet over de schutting van de gemeente gekieperd – voor te spiegelen als volkomen verantwoord, of zelfs logisch. ‘Efficiënter werken’, was er zo een, en ‘meer gericht op resultaat’, ‘kortere lijnen’,‘menskracht effectiever inzetten’. De ‘ombuigingen’ werden verkocht met behulp van kreten als ‘meer kwaliteit voor minder geld’, ‘de tering naar de nering zetten’. Of het waar was deed er niet toe, als het maar lekker bekte.

Minder geld dus, maar meer administratie. Die kwam bovendien niet zelden terecht bij de werkers zelf, in plaats van bij administratieve krachten. Die laatsten werden voor zover ze er waren wegbezuinigd want dat was goedkoper. Ondanks vele beloftes lijkt er tot nu toe weinig te komen van vermindering van regeldruk. We willen namelijk wèl precies weten waar ons goede geld naartoe gaat. En dus vullen onderwijzers, (jeugd)hulpverleners en andere werkers in de zorg elke dag stapels papier in of – misschien nog wel erger – krijgen ze daarvoor een ict-systeem dat vooral lijkt uitgekozen op basis van de kosten en in plaats van gebruiksvriendelijkheid.

Het jammere is dat de oplossing voor de problemen vaak wordt gezocht in af en toe wat geld erbij. Na een rituele dans met vertegenwoordigers van de branches die vertellen hoezeer het water aan de lippen staat, komen de politici zeggen dat er inderdaad wel iets aan de hand is maar echt niet zo ernstig als de sector beweert. Daarna is het tijd grootmoedig wat geld toe te schuiven want de bewindspersoon is ook de beroerdste niet. En die regeldruk, daar is hij/zij ook al mee bezig. Maar daarna wil de minister ook niets meer horen… de bomen groeien nu eenmaal niet tot in de hemel.

Waarom is er toch zo hevig bezuinigd op al deze overheidstaken? Ik denk onder meer vanwege het idee dat al deze sectoren als ‘onkostenposten’ worden beschouwd, noodzakelijk weliswaar maar helaas ook duur. Duur is een relatief begrip, maar zover gaat de discussie meestal niet. De aandacht is verschoven van wat een samenleving goed maakt naar wat een samenleving weinig geld kost.

Een andere oorzaak is het toegenomen wantrouwen waardoor alles controleerbaar moet zijn en elke fout wordt afgestraft, in ieder geval, op de werkvloer. Dat heeft geresulteerd in een papieren werkelijkheid die steeds verder verwijderd raakt van de echte, en die steeds meer geld en tijd kost.

Misschien zou het helpen als onderwijzers, werkers in de zorg, politieagenten en rechercheurs eens een hele week hun werk zouden neerleggen. Gewoon om eens te laten zien wat ze normaal gesproken eigenlijk allemaal doen. Maar dat gaat nooit gebeuren want daarvoor zijn die mensen veel te consciëntieus. En daarmee is de cirkel rond want dat is nu net waarom er jarenlang op hen bezuinigd kon worden.

Vrijgeleide A38

In één week lagen er twee bekeuringen op de mat. Shit, dacht ik eerst, te hard gereden. Maar dat bleek niet het geval.

Boete 1 kreeg ik voor verkeerd parkeren, op de Prins Hendrikkade in Amsterdam. Amsterdam? Prins Hendrikkade? Maar op de datum van de overtreding zat ik veilig in Rome. Mèt echtgenoot. En de auto stond geparkeerd bij het vliegveld.
Vreemd.

Boete 2 kreeg ik vanwege te hard rijden. In de stad Utrecht. Utrecht??

Gelukkig kon ik bewijzen dat ik de eerste overtreding onmogelijk gedaan kon hebben. Want, o groot geluk, het parkeerbonnetje lag nog in de auto… met datum en kenteken.

En toen stapte ik in het labyrinth van de ambtenaar.

Eerst het CJIB gebeld. Beroep aantekenen, adviseerde een kantoormiepje. Ja, dat snapte ik al. En dan? Na twee keer uitleggen snapte de andere kant dat ik mij vooral bekommerde om de toekomst. Waren er nog meer boetes onderweg? Hoe kon ik het onheil stoppen? Geen idee, zei het CJIB. Belt u de politie maar.

Het 0900-nummer van de politie wordt blijkbaar gebruikt voor opleidingsdoeleinden. Ik kreeg een jongetje aan de lijn dat niet begreep wat het probleem was. Toen hij voor de derde keer vertelde dat ik het CJIB moest bellen, viel ik hem in de rede. “Ondertussen rijdt er iemand met mijn kenteken rond,” piepte ik angstig. “En wat als hij een ongeluk veroorzaakt en doorrijdt? En ik dan misschien niet zo makkelijk kan bewijzen dat ik het niet was?”

“Ja, daar hebt u wel een punt,” klonk het na een korte pauze. Nou, hij wist niet wat ik daar aan kon doen. Maar als er weer een boete kwam, dan moest ik het CJIB bellen, beroep aantekenen…

De halve dag heb ik gebeld met allerlei instanties want niemand wist wat te doen en het nummer dat ik moest bellen voor een foto van het incident in Utrecht bleek niet te werken.

Ik ken nu politieagenten in Utrecht, Leeuwarden en Groningen, parkeerwachters en medewerkers handhaving in Amsterdam, medewerkers van verschillende afdelingen van het Openbaar Ministerie in Utrecht, een medewerkster van de Rijksdienst voor het Wegverkeer. Niemand kon me helpen en iedereen verbond me door of gaf een ander telefoonnummer. En iedereen vond het zielig. Ik ook.

Uiteindelijk heb ik geëist dat ik intern doorverbonden zou worden met het politiebureau van Leeuwarden. Voor de vijfde keer het 0900-nummer van de politie bellen, had me in de afgrond van de waanzin gestort.

Daar heb ik een afspraak gemaakt voor aangifte van kentekenvervalsing want dan kan ik, mocht het nogmaals gebeuren, een ander kenteken aanvragen. Want dat was mogelijk, had een politieagent zich in een onbewaakt ogenblik laten vallen.

Opeens herinnerde ik mij het avontuur van Asterix en Obelix, mijn jeugdhelden, die ooit verstrikt raakten in een ambtenarendoolhof omdat ze vrijgeleide A38 nodig hadden. Ik weet hoe ze zich voelden.

Haren

Wat een puinzooi is het in Haren. Het dorp waar ik ooit woonde en dat altijd een saai en een beetje deftig dorp gebleven is, werd gisteren opeens oorlogsgebied. Ik moest denken aan de rellen in Londen van vorig jaar augustus toen de beelden van TV-Noord vanmorgen onze huiskamer binnen kwamen.

Feestje? Een feest voor hooligans en reltuig. En een verjaardag om nooit te vergeten voor dat arme nu 16-jarige meisje dat een hokje vergat aan te vinken.

Ligt de oorzaak van alle ellende bij de sociale media? Aan de mogelijkheid grote aantallen mensen op te trommelen? Dat is te kort door de bocht. In Rwanda was voor de vreselijke moordpartijen destijds de radio genoeg om een ware hel te ontketenen.

Wat de afgelopen week opviel, was dat alle media samen hun steentje hebben bijgedragen. De rol van Twitter en Facebook is breed uitgemeten. Maar daar bleef het niet bij. Radio-dj’s riepen op naar Haren te komen, op de website van de Volkskrant was een live-stream te volgen van de gebeurtenissen, tv-camera’s maakten aan een stuk door opnames en De Wereld Draait Door van vrijdagavond deed zijn best de wereld van Haren nog verder te laten doordraaien.

Eenmaal ter plekke werd er naar hartelust ge-whatsappt, gepingd, ge-sms’t en gebeld. Oude en nieuwe media werkten gebroederlijk samen om mensen die toch al een hoog adrenaline- en testosterongehalte hebben nog verder op te fokken.

De werkelijke problemen zijn onder andere het gebrek aan duidelijkheid: komt er nu wel of geen feestje op het voetbalveld in Haren? Pas de dag van te voren bleek van niet.
De angst voor claims: is de gemeente Haren verantwoordelijk voor een feest op het voetbalveld?
De obsessie met veiligheid: kan de gemeente de veiligheid garanderen? Nee natuurlijk niet, veiligheid kun je nooit garanderen.

Wat me verder verbijsterde, was dat de ME bekogeld werd met fietsen, bakstenen, vuurwerk en dat ik alleen maar zag dat de ME-ers af en toe dreigend een paar stappen naar voren deden, zwaaiend met de wapenstok. Sla er dan op!

Ik heb geen verstand van politiewerk dus ik kan er best naast zitten maar is dit niet een van de redenen dat het zo uit de hand kan lopen? Dat je rustig een fliets naar iemands hoofd kunt gooien omdat hij toch niets terug zal doen? Dat een ME-er wel een wapen heeft maar dat hij of zij dat pas in het uiterste geval mag gebruiken?

Maar de uiteindelijke verantwoordelijkheid ligt bij de mensen die uitsluitend en alleen uit zijn op rellen. Waar dan ook, hoe dan ook en met welke gevolgen dan ook. Ik heb een paar mensen zien rondlopen die wat mij betreft best met een gebroken been in het ziekenhuis terecht hadden mogen komen. Om het daar maar bij te laten…