Echtgenoot is dol op oud, en dan vooral oud blik. Vandaar dat hij mij de avond voor Hemelvaartsdag vriendelijk uitnodigde mee te gaan naar een oldtimershow in Hoornsterzwaag. Geen probleem als ik niet wilde! Dan ging hij wel alleen.

Maar ik ben van het trouwe soort, loyaal tot op het bot, zo maken ze ze tegenwoordig niet meer. Vooruit, samen met Geliefde op naar oude auto’s, oude brommers, oude tractoren en ander gemotoriseerd blik.

Maar eerst moesten we zoeken waar Hoornsterzwaag precies lag. Ergens in the middle of nowhere, zo bleek. En de show lag nog weer verder in nowhere, op een half ondergelopen stuk weiland. De dagen voor Hemelvaartsdag had het flink geregend en ik was dus op het ergste voorbereid: ik droeg gympen die de wasmachine al diverse malen hadden overleefd, en mijn kleding was wasbaar op 60 graden.

Helaas, lieslaarzen en overall waren beter op hun plaats geweest. Nog voor ik het zompige parkeerterrein verlaten had, had ik mijn eerste moddervoet al te pakken. Op het terrein zelf bleek het niet veel beter.

Maar als je voeten eenmaal kleddernat en pikzwart zijn en de situatie tot aan de knieën niet veel beter, maakt het allemaal geen bal meer uit. En zo zwommen we van het ene overjarige wonder van kleur en vorm naar het andere. Want eerlijk is eerlijk, wat een mooie kleuren en vormen kregen de vervoermiddelen vroeger!

Een poederroze Cadillac, een zeegroene Ford Thunderbird, niet nader gedefinieerde maar van fraaie rondingen voorziene zachtblauwe, roomwitte of pikzwarte auto’s met veel chroom. Schitterend!

Uiteindelijk bleek niet alleen het wagenpark de moeite waard om naar te kijken. Wat heb ik daar bijzondere mensen gezien! Twee meter breed, enorme laarzen aan (zij wel!), zwaar getatoeëerd, matjes in de nek, handen in de zakken, sjekje losjes in de mondhoek en bijna zonder uitzondering in spijkerbroek. En ze hadden bijpassende vrouwen gevonden, soms met kinderwagen.

Moe maar voldaan trokken we huiswaarts. Het was een gedenkwaardige dag.