Tagarchief: Sinterklaas

Sinterklaas

Geplaatst op door
Beantwoorden

De regen striemt tegen de ramen en ik zit lekker bij de kachel een stukkie te tikken. Dat was vroeger wel anders. Vroeger stond ik dezer dagen ergens aan een kade, kleumend te wachten tot er een stel verklede mensen aankwam op een boot die een paar honderd meter verderop van wal was gegaan.

Ik was daar natuurlijk niet alleen, mijn kinderen in de Sinterklaas-leeftijd stonden er naast. Goed de handjes vasthouden want vlak bij het water, chocolademelk belovend want was het koud. En dan kwam die lamzak ook altijd nog een uur te laat want daar werd het spannender van. En er moest altijd een kind plassen. Gelukkig heb ik alleen jongetjes.

Het was eigenlijk volkomen onverdiend dat ik daar stond, want ik heb mijn kinderen altijd verteld dat Sinterklaas een verklede man is, en Zwarte Piet (hij ruste in vrede) ook nog eens geverfd. Die laatste mededeling kwam overigens recht uit de mond van onze destijds driejarige oudste kind: “Bah, die man is geverfd!”

Maar de kinderziel is niet alleen teer, hij is ook moeilijk te peilen. Tot een dag voor de intocht was Sinterklaas onzin, maar als hij dan toch in vol ornaat verscheen, sloeg de twijfel toe. Het bezoek van Sint zelf deed ook de laatste restjes twijfel als sneeuw voor de zon verdwijnen. “Ja Sinterklaas, nee Sinterklaas,” klonk het bedremmeld.

Hij had echter het pand nog niet verlaten, of ik hoorde alweer commentaar. “Zijn baard zat scheef.” “Volgens mij was het de buurman.” “Er zat een vlek op zijn jurk.” “Mam, Sinterklaas hoort toch geen gymschoenen te dragen?”

Op het moment dat ik dit schrijf, staan er honderden kinderen in Dokkum te wachten, aan de kade, op een boot die natuurlijk te laat komt. Het is vast hartstikke leuk. Maar o wat ben ik blij dat ik niet meer hoef!

Niks mis met zwarte Piet

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het is zo langzamerhand traditie geworden omstreeks half november je politiek correcte imago op te vijzelen. De ideale manier om dat te doen is het Sinterklaas-bashen.

De verwijten zijn sinds jaar en dag dezelfde. Sint is wit, zijn knechten zijn zwart, dus is hij een neokoloniale griezel wat het equivalent is van het vroegere heiden. Oude mannen met kinderen op schoot zijn sowieso verdacht in het huidige tijdsgewricht.

Maar de grootste grieven richten zich op Zwarte Piet. Zwarte Piet is namelijk een allochtoon, denken sommigen, en dan ook nog een allochtoon als de wat dommige knecht van een witte man. He, waar kennen wij dat van? Van de slavernij! Het sinterklaasfeest deugt niet, bewijs geleverd, volgens de grote-stappen-snel-thuis-theorie die steeds meer Nederlanders aanhangen.

Dat Piet oorspronkelijk een schoorsteenveger uit Italië is, met de roe als gereedschap, doet er niet toe. En ook niet dat Zwarte Piet een slimme, creatieve en uiterst acrobatische figuur is. Ik was als kind al jaloers op die jongens die over daken liepen, de handstand en de flikflak probleemloos uitvoerden en alles durfden waar ik alleen maar van kon dromen.

Geen denken aan dat ik Zwarte Piet ooit zag als minderwaardig knechtje, dat ik hem ooit in verband bracht met mijn Molukse klasgenootjes. Zwarte Piet was gewoon Zwarte Piet. Punt.

Nu buigen zelfs twee leden van het filosofisch elftal van Trouw zich over de kwestie, zonder indrukwekkend resultaat overigens.
De beste kwalificatie van Zwarte Piet komt dan ook van onze huisfilosoof uit de jaren ’80, ons oudste kind van destijds drie jaar. Voor het eerst van zijn leven aanschouwde hij Zwarte Piet die samen met een hele kudde kinderen op Sinterklaas wachtte. Vol afschuw boog Zoon zich naar mij toe. “Mama, bah!” fluisterde hij dringend, “Die man is geverfd!”