Sport

Als ik nog geen hekel aan sport had gehad, dan had ik het nu wel gekregen. Of je nu de tv of de radio aan doet, er hangt altijd wel iemand aan de ringen (of niet meer), er zwemt iemand heel hard, of er kukelt iemand van een fiets. En daar gaat het dan verder de hele avond over. En in de morgen volgt de herhaling.

Sport is raar, de Olympische Spelen zijn heel raar. De zwembaden in Rio bevatten groen water in plaats van blauw en hoe dat komt weet niemand. Verder blijkt ook golf een olympische sport te zijn terwijl ik tot nu toe dacht dat het vrijetijdsbesteding was voor ouderen die zich vervelen. En dan TeamNL, alleen de naam al!

Er is wel een voordeel aan dat dit nadeel: eindelijk een fatsoenlijke hoeveelheid detectives, en het zijn niet eens allemaal herhalingen! Well done, NPO! Mijn favoriet: Vera. Zo schommelmoeke die met haar iets te hoog stemmetje voor haar imposante lijf, iedereen ‘love’ en ‘pet’ noemt. Ook als daar geen aanleiding toe is.

Maar ze houdt niets van haar lievigheid over als ze mensen ondervraagt. Dan priemen de bruine ogen. Minpuntje is wel dat ze haar haar heeft geverfd want dat past niet bij haar karakter en haar kleding: zo uit de rekken van het Leger des Heils.

Vera lijkt sprekend op de oma die in mijn eigen versie van Roodkapje figureerde. Geen schatje in een bloemetjesjurk maar een die whisky drinkt (check!) en sigaren rookt (komt misschien nog). Dat moest Roodkapje dan ook komen brengen, in plaats van koekjes.

Whisky en sigaren zijn, met mate geconsumeerd uiteraard, een stuk gezonder voor je dan sport. Topsporters gaan eerder dood en hebben ook nog eens een aantal jaren van hun leven uitsluitend aan hun sport gewijd. Die jaren moet je er dus ook nog vanaf rekenen. En is sporten goed tegen overgewicht? Ach, Vera leeft ook nog.

brenda

Verbroederen

‘Sport verbroedert!’ Om die kreet heb ik, fervent sporthater, altijd hartelijk (maar de ‘r’ mag er ook wel uit…) moeten lachen.

Geweld op het voetbalveld, doping in de wielersport, afgunst en bedrog, niets menselijks is de sporter vreemd. Waarom juist zijn of haar hobby zou moeten verbroederen, is me een raadsel.

De echte sportliefhebber zal zeggen dat ik moet kijken naar amateursport. Maar wat ik hoor over scheldende ouders langs de lijn en supporters die de boel afbreken omdat hun clubje onrecht is aangedaan, bewijst het tegendeel.

Ook op wereldschaal kan ik de verbroederende eigenschappen van sport niet onmiddellijk ontwaren. Andere Tijden Sport liet laatst het verhaal zien over de Winterspelen in Noorwegen van 1980 in Lake Placid. Met een nog steeds verdrietige winnares van toen en een andere schaatster die ‘niet wist waar ze het over had’. Sneu.

Landen onderling verbroederen ook al niet met sport. Rusland haat Nederland inmiddels, dat kleine pestlandje aan de Noordzee met zijn grote bek. En Nederland vindt Rusland ook niet leuk meer.skischans

Het enige voordeel van de Olympische Winterspelen, is dat er sneeuw aan te pas komt. Sneeuw is altijd goed en dan zie ik grootmoedig de strapatsen over het hoofd die nodig waren voor deze sneeuw. Persoonlijk vind ik skischansspringen ook nog wel om aan te zien, vooropgesteld dat het niet langer duurt dan een minuut of tien.

Maar wat de lol is aan vijf kilometer lang rondjes schaatsen of langlaufen door oneindig landschap, ik zou het niet weten.

De sporters zelf blinken over het algemeen uit in egocentrisme, wat de verbroedering ook niet bevordert. Dat moet ook, hebben mensen die het kunnen weten mij uitgelegd, want alleen zo kunnen ze ‘maximaal presteren’.

De sporters zelf leggen zelden iets uit, de meesten kunnen niet goed uit hun woorden komen. Je hoeft niet eens te weten wie de man of vrouw is die je hoort op de radio, meteen is het duidelijk: dit is een sporter. Ze dreunen hun verhaal af op een en dezelfde toonhoogte, waarin altijd een vast aantal uitspraken voorkomen: presteren, scoren, punten pakken, voor goud gaan, ik zat stuk, en zo meer.

Maar de koning is er blij mee en zo’n man gun je ook wat. De koning verbroedert aan de lopende band, met iedereen. En daar heeft hij dan geen sport voor nodig.

Koken of sport?

Zap alle Nederlandstalige tv-zenders langs en wat zie je? Koken of sport.
Wat de ene helft van Nederland eraan eet, sport de ander er weer af, lijkt het wel.

Allereerst is daar tennis. Onmiddellijk herkenbaar aan gravel met witte strepen, een pok-pok-pok-geluid en, in geval van damestennis, “Aaaargh!” of “Ahhhhg”. Daarnaast is de puntentelling onbegrijpelijk en het spel zelf dodelijk saai.

Verder kun je zeker op prime-time geen zender passeren zonder een heel scherm vol voetbalkenners te hebben gezien. In een mij volstrekt onverstaanbaar jargon bespreken mannen van middelbare leeftijd de kansen van het Oranje-elftal.

Nog erger is dat de reclameblokken, die toch al op zijn best een noodzakelijk kwaad zijn, bijna niets anders meer laten zien dan spullen die met de EK te maken hebben. Met name supermarkten doen hun uiterste best de milieuvervuiling een handje verder te helpen met tonnen aan oranje plastic rommel, voorzien van wegwerpbatterijen.

En na het EK komen de Olympische Spelen. Een project dat meer geld verspilt en dat door nog grotere graaiers wordt geleid, moet nog uitgevonden worden. Sinds de triomfen die het Bavaria-jurkje in Zuid-Afrika vierde, putten de bobo’s zich uit in het beschermen van de grote brouwerijen en andere multinationals die waar voor hun reclamegeld willen. Ach gut, dat verlies je toch…

Het kan best zijn dat ik nog meer grote sportevenementen heb gemist, maar deze zijn onontkoombaar.

Dan het koken. Misselijk word ik ervan, al die programma’s met een wedstrijdje koken. Ik kan niet nagaan of de chef-kok gelijk heeft. Had de vis echt nog een citroentje nodig? Was de tagliatelle inderdaad te gaar? Wat een gezever om niks.

Nog erger wordt het als met de klok op het scherm binnen 20 minuten een complete maaltijd op tafel moet worden gezet. Dan zie je van die arme stakkers die van haast en zenuwen bijna hun vingers eraf snijden. Al doen ze het zichzelf aan natuurlijk.

Alleen Jamie Oliver mag nog van mij, maar dat zal deels komen door de moedergevoelens die hij bij me wakker roept. Zo’n leuk ventje! En alles lekker vers!

Voor een ding ben ik de KRO hondsdankbaar: op elke voetbalavond zendt zij een Engelse detective uit. De KRO heeft voor mij nu al het hele sportseizoen gewonnen.

Sport

De beeldbuis staat deze dagen weer bol van de sport. Was er al geen ontkomen aan de Tour de France, nu komt de Vierdaagse van Nijmegen daar nog bij.

Elke avond praat de Hogepriester van het Wielrennen ons bij over afdalingen, demarreren, sprinten, valpartijen met of zonder prikkeldraad en allerlei kleuren truien. Hoe gek moet je zijn om daaraan mee te doen?

En dan de Vierdaagse. In de regen lopen, in de brandende zon, met zoveel blaren dat je voeten er onder verdwenen zijn, en dat alles voor een bosje gladiolen. Ga naar de bloemist en koop ze zelf!

Ik hoef het al niet meer te bekennen, ik heb niets met sport. Reeds als basisschoolleerling was de gymzaal niet aan mij besteed. Als laatste worden gekozen bij het vormen der groepen was maar een van de redenen. Mijn hoogtevrees speelde mij parten bij dat vreselijke rek dat gelukkig meestal veilig stond ingeklapt tegen de muur, bij de ringen en het touw. Zinloos rondjes lopen ‘om op te warmen’ en achterlijke balspelletjes deden de deur dicht. Wat een idioot gedoe!

Op de middelbare school werd het niet beter maar toen had ik in ieder geval eens per maand een geldig excuus van de lessen weg te blijven. Mijn leraar gym had geheugenproblemen, ontdekte ik al snel en daarom schroefde ik de afwezigheid wegens vrouwelijke kwalen al snel op tot tweemaal per maand. Verder durfde ik niet te gaan.

Waarom iemand voor de lol zich helemaal uit de naad rent, fietst als een bezetene omdat hij per se twee seconden sneller wil fietsen dan de vorige keer… ik begrijp het niet.
Het gevecht met jezelf winnen, hoorde ik eens als verklaring. Hè? Waarom zou je?

Lui op de bank liggend met een glas wijn binnen handbereik bekijk ik al die stumpers die in gevecht zijn met zichzelf. Op je gezondheid!