Nu de meeste Nederlanders weer terug zijn van vakantie komt de verkiezingscampagne eindelijk wat op gang. Het is roerend te zien hoe politieke partijen zich uitsloven om ons de gang naar de stembus te laten maken en het vakje voor een van hun kandidaten rood te maken. Jammer alleen dat ze de kiezer blijkbaar niet erg hoog aanslaan.

Neem CDA-er Buma (tegenwoordig met één naam). Zet ’s morgens vroeg fluitend de ontbijtbordjes op tafel. Zorgzame man! Tot hij een paar dagen later verraadt dat hij dat eigenlijk nooit doet. Nou ja, ’s avonds laat, snel, voor het slapengaan. Toch een beetje een afknapper.

Samsom komt meteen maar met zijn hele gezin in beeld. Schattig! Maar wat zouden die kindertjes daar later van vinden? Het is op het randje, vind ik zelf. Kindertjes zijn nog klein, de camera is nog leuk. Kijk, juf, ik ben op tv! En papa ook!

Maar als je je eigen Facebookpagina hebt, zit je vast niet te wachten op schattige beelden van een paar jaar geleden. Link ook, trouwens. Wie weet wat er gebeurt in die paar jaar? Duizelingwekkende nederlaag voor de PvdA door papa’s schuld? Papa en mama uit elkaar? Of iets nog ergers?

Ook erg: al die kandidaten die voor zichzelf campagne gaan voeren. Zo zag ik laatst Mei Li Vos onbeschaamd zichzelf profileren. Zij was een blauwe maandag ZZP-er geweest en kwam vanaf heden op voor ZZP-ers. Puur cliëntelisme, zoiets! Verder ging het hele gesprek vooral over haarzelf.

Ondertussen krijg ik nauwelijks informatie waar ik echt wat aan heb. Kan mij het wat schelen wat voor kleur Buma’s bordjes hebben, ik wil weten waar de man straks voor staat. Gaan de zorglasten weer omhoog met hem aan het roer? Ik wil helemaal niet weten wat voor meubels Samsom in zijn woonkamer heeft staan. Wat ik wel wil weten is of hij die JSF ook wil, en waar hij op denkt te bezuinigen.

Nog interessanter: waar willen de politieke partijen met dit land naartoe? Hoe ziet hun ideale Nederland er uit? Hoeveel ruimte is daar voor de afwijking van het gemiddelde, voor eigenwijze mensen, voor andere overtuigingen dan wat toevallig op dat moment de onderbuik van de gemiddelde Nederlander voelt?

Wie ’s morgens vroeg de tafel dekt, is dan opeens erg onbelangrijk.