De Engelse biochemicus en Nobelprijswinnaar Tim Hunt heeft ontslag genomen. Hij pleitte voor gescheiden laboratoria voor mannen en vrouwen, omdat er zich volgens Hunt nu vaak problemen voordoen op de werkvloer. ‘Je wordt verliefd op ze, of zij op jou en ze huilen als ze kritiek krijgen.’ Fout…

De man is al 72 dus het is niet zo dat een glansrijke carrière in de knop is gebroken. Hij weigerde zijn opmerkingen terug te nemen en dat pleit voor hem.

Ik kon er eerlijk gezegd wel om lachen, vooral om dat laatste verwijt. Want wees eerlijk, vrouwen, sommigen van ons janken wel heel snel. Ik heb zelf wel meegemaakt dat een medestudent een hoger cijfer kreeg door op het juiste moment de tranen rijkelijk te laten vloeien. Het misbaksel.

Dat Hunt zelf verliefd op vrouwen in zijn omgeving wordt, zou natuurlijk best kunnen. Maar dat er ook weer vrouwen verliefd op hem worden, kan ik me eerlijk gezegd na het zien van zijn foto niet goed voorstellen. Zijn leeftijd speelt daarbij niet eens de grootste rol (Sean Connery! Denzel Washington! Jeremy Irons!)
Ik maak me dus niet schuldig aan leeftijdsdiscriminatie, hoewel dat vast wel van hem zou mogen.

Zo langzamerhand lijkt het er al met al op dat de eenvoudige en mediagenieke vormen van seksisme met een verbetenheid wordt bestreden die ik persoonlijk liever gewijd zou zien aan echt seksisme. Zoals de stelselmatige achterstelling van vrouwen bij benoemingen aan de (sub)top van het bedrijfsleven, en bijvoorbeeld het niet meetellen van ervaringen die je opdoet bij het opvoeden van kinderen, zoals zelfopoffering, het belang van het geheel kunnen zien, en geduld, oog voor de lange termijn.

Hunt had wat mij betreft tot in lengte van dagen zijn werk mogen blijven doen, al dan niet in het gezelschap van huilende vrouwen. En overal waar wij vrouwen echt worden gediscrimineerd (en dat worden we!), moeten we voor onze rechten opkomen, desnoods op de barricades. Maar wen er dan ook maar aan dat de eeuwenoude trucjes niet meer werken.