Ik kan niet zonder muziek op de fiets. Dus toen de oordopjes van mijn mp3-speler stuk waren gegaan zorgde dat op de vroege morgen voor ik naar mijn werk ging voor lichte paniek. Gelukig bood Echtgenoot zoals gewoonlijk uitkomst. “Ik heb nog oordopjes liggen, en ze zijn van heel goede kwaliteit.” Want Echtgenoot houdt van kwaliteit.

En inderdaad, het waren geen gewone oordopjes, ze waren luxe. Er zaten behalve de oordopjes ook nog houdertjes aan die ik achter mijn oren moest stoppen. De hele weg, heen en terug, heb ik geworsteld met die dingen. Het zal aan mijn oren liggen, maar ze gingen er steeds weer achter vandaan.

Ik houd niet van luxe, doe mij maar gewoon. Ik houd ook niet van nieuw maar van oud, of in ieder geval tweedehands. Ik krijg de zenuwen van nieuw. Als nieuw kapot gaat, kwijt raakt of beschadigd, dan heb je een probleem.
Die afwijking begon al vroeg. “Je bent te slordig voor een nieuwe fiets,” oordeelde mijn vader toen ik nog op de basisschool zat.
Hoera! Geen nieuwe fiets! Niet elke zaterdag met vies, beige spul de velgen poetsen omdat die anders gingen roesten. Niet altijd maar opletten of er geen kras op kwam, niet na een half jaar moeten aanhoren dat hij ‘er niet meer uitzag’.

En ik houd nog steeds van oud. Wordt mijn oude fiets gejat, dan ben ik geen €1000,- kwijt maar een fractie daarvan. Zakken we door de bank, dan blijft de financiële schade in ieder geval beperkt.

Onze auto is ook lekker oud. Krasje in de lak? Deuk in de deur? Nou en? Hij ziet er toch al niet meer uit.
Meubels evenzo. We hebben een loeierd van een tafel, gemaakt van hout dat niet gelakt is, er zit alleen geheimzinnig spul op dat ervoor zorgt dat alle viezigheid er niet teveel intrekt. Hete pannen, vet- en wijnvlekken, onstuimige kleinkinderen, de tafel wordt er niet warm of koud van.

Oud en goedkoop geeft vrijheid en daar ben ik wèl dol op. Ik ga morgen bij de HEMA oordopjes kopen van €2,50 per paar. Gewone.