Soldaten mogen niet meer in hun uniform gebruik maken van het openbaar vervoer, luidt een oekaze van het Ministerie van Defensie. Te gevaarlijk. Nederland doet immers mee aan de missie tegen ISIS en nu heeft ISIS Nederland de wacht aangezegd: ook hier zullen ze toeslaan.

Wees waakzaam! zegt veiligheidsbaas Dick Schoof. Let op als je in de metro zit, en in de bus en de trein. En op de radio zijn al mensen te horen die zeggen ‘nu toch wel angstig te worden’.

Missie geslaagd, zou ik denken als ik een ISIS-baas was. Want dat is precies wat terreur betekent: angst zaaien. Je hoeft niets meer te doen, nou ja, behalve dan af en toe een hoofd afhakken en daar mediagenieke filmpjes van te maken. En klaar ben je. Iedereen siddert, want het kan jou ook gebeuren!

Maar is dat werkelijk zo? Naar mijn inschatting is de kans vele malen groter dat ik door de bliksem getroffen wordt, onder een bus loop, of van een keukentrapje kukel en mijn nek breek.

Bovendien, wat kun je ertegen doen als er opeens een malloot met een hakmes op je afloopt? Bitter weinig, tenzij je de hele dag met een machinegeweer wilt rondlopen. 112 bellen als je het ziet gebeuren, is waarschijnlijk het maximaal haalbare.

Moeten we nu de missie ISIS-doelen te bombarderen afblazen? Geen denken aan, zou ik zeggen! ‘Een volk dat voor tirannen zwicht, verliest meer dan lijf en goed, dan dooft het licht.’

Maar ja, die woorden van dichter H.M. van Randwijk, overigens weer veelvuldig geciteerd dezer dagen, dateren van een jaar of zeventig geleden. We zijn geen oorlog of ander gevaar meer gewend.

We zijn zelfs zo bang geworden voor gevaar dat we willoos stukje bij beetje onze vrijheid, privacy en onafhankelijkheid laten afpakken. Misschien is ISIS zo een wake-up-call.

En o ja, zullen we ISIS gewoon ISIS blijven noemen, en niet IS? Je bent geen staat omdat je zegt dat je dat bent.