Opeens kwam ze weer voorbij, totaal onverwacht, op BRT2. Het duurde even voor ik zag dat de oude oma in de naar schatting 146e verfilming van Heidi werd gespeeld door Diana Rigg. Wie nu geen alarmbel in zijn hoofd hoort afgaan, is jonger dan 45 jaar.

Diana Rigg speelde Emma Peel in De Wrekers en haar aanblik als oude Heidi-oma voerde mij onmiddellijk terug naar de late jaren ’60. Tot die tijd bestonden vrouwelijke rolmodellen in mijn leven vooral uit bescheiden, zachtaardige, zorgzame en volgzame wezens. Bij elke baby kirden ze, elke man werd voorzien van sloffen, koffie of een koud biertje, al naar gelang het jaargetijde. Ze stoften, poetsten en kookten dat het een aard had en waren volmaakt gelukkig.

Al jong realiseerde ik mij dat ik niet geheel voldeed aan de verwachtingen. Met poppen spelen vond ik niets aan, auto’s en blokken hadden mijn voorkeur, kliederen met zand en water, rondstruinen in het bos.
Niet dat ik me echt zorgen maakten over mijn tegennatuurlijke neigingen maar helemaal gerust was ik er ook niet op.

En toen was daar op een avond een vrouw in een zwarte catsuit die in snelle auto’s reed en levensgevaarlijke dingen deed zoals op de rand van het dak lopen of het opnemen tegen drie gewapende mannen tegelijk. Ze zette nooit een pilsje koud en schonk geen koffie in voor een man die net van zijn werk komt.
Voor eeuwig ben ik Emma Peel dankbaar. Weg met het gereformeerde braakmiddel dat Goud-Elsje heette, weg met Het kleine huisje op de prairie en met Janneke van Jip, die eeuwige angsthaas.

Doe een zwarte catsuit aan, stap in een snelle bolide, trek in vijf seconden op van 0 naar 100 en verdwijn naar de horizon.
Dat je later uiteindelijk toch gewoon trouwt, kinderen krijgt en op een vrijdagmorgen een stukje achter de laptop typt, ach, kniesoor die daarop let…